Γράφει η Ράνια Τζίμα
Το βράδυ των εκλογών νομίζω ότι όσοι ήμασταν στο στούντιο του Mega την ώρα της επίσημης εκτίμησης του αποτελέσματος αισθανθήκαμε σαν να σκάει μια βόμβα και στη συνέχεια ένα ωστικό κύμα να διαπερνά οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα. Ηταν ξεκάθαρο ότι εκείνες τις στιγμές έκλεινε ένας κύκλος της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας που είχε ανοίξει το 2012. Ηταν ξεκάθαρο από τα πρώτα λεπτά ότι τίποτε δεν θα ήταν το ίδιο.
Εδώ βρισκόμαστε τώρα λοιπόν και πρέπει να καταλάβουμε πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Αναρωτιούνται πολλοί γιατί στο Αιγάλεω, στο Πέραμα, στο Κερατσίνι η ΝΔ εκτίναξε τα ποσοστά της και ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε. Πώς γίνεται, σκέφτονται, στις λαϊκές εργατικές γειτονιές να προτίμησαν την πρόταση της ΝΔ για τα τρόφιμα, τους μισθούς, τα δάνεια, το ρεύμα, από εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρώτον, διότι σε αυτές τις εκλογές δεν έγινε μεταξύ των δυο κομμάτων καμία πραγματική προγραμματική διαπάλη και δεν έγινε με μεγάλη ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ που μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές αποφάσισε π.χ. ότι πρέπει να επενδύσει στο αν ο Μητσοτάκης χρησιμοποιεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για την καμπάνια του.
Δεύτερον, άντε και το άκουγαν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις λαϊκές γειτονιές. Γιατί να πιστέψουν ότι θα εφαρμοστεί; Οι ενδείξεις ότι υπήρχε δομικό πρόβλημα αξιοπιστίας κεντρικών προσώπων ήταν εκεί διαρκώς, επίμονες καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετίας, παρούσες σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Κανένας δεν τις έλαβε υπόψη στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πώς να λάβεις υπόψη κάτι που αμφισβητείς; Και πάντως τα προγράμματα θέλουν και σχήματα που θα τα εφαρμόσουν, θέλουν αυτό που λέμε πρόταση κυβερνησιμότητας, εκεί επενέργησε πια όχι η απλή αναλογική η ίδια αλλά η διαχείρισή της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκαψε πρώτος απ’ όλους τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης με αυτό το σύστημα λέγοντας στους πολίτες ότι δεν θα φτιάξει μια «κυβέρνηση ηττημένων». Και αυτό απέναντι σε μια πρόταση «αυτοδυναμίας» της ΝΔ που αν μη τι άλλο έμοιαζε πιο σταθερή. Με τούτα και μ’ εκείνα βαδίζουμε σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση όχι για το ποιος θα είναι κυβέρνηση στη χώρα αλλά για το ποιος θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ να κονταροχτυπιούνται για το ποιος μπορεί να ελέγξει καλύτερα τον Κ. Μητσοτάκη. Αν όμως τον είχαν ελέγξει αποτελεσματικά κατά τη διάρκεια της τετραετίας ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς για αυτούς.
Και αυτή την ανεπάρκεια επίσης την αντιλήφθηκαν οι πολίτες – πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις 20 μονάδες ψήφου διαμαρτυρίας για πρώτη φορά σε αξιωματική αντιπολίτευση… Κυβέρνηση λοιπόν, όπως φαίνεται, θα έχουμε στις 25 Ιουνίου, αντιπολίτευση θα έχουμε; Τουλάχιστον ας αντιμετωπιστεί η κρίση ως ευκαιρία μιας αναγκαίας αναδιάταξης στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
