Γράφει η Ίρις Ζωγράφου
Διεθνολόγος
Υπόθεση εργασίας: με την Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει προσδέσει το 45% των εισαγωγών φυσικού αερίου στη Ρωσία, καθιστώντας την ως Νούμερο 1 πάροχο, πόσο καιρό θα χρειαζόταν να “αυτονομηθεί” ενεργειακά, δίχως να ρισκάρει την έλευση απόλυτου χάους, στην περίπτωση που οι σκέψεις για πλήρη παύση ρωσικής ενεργειακής τροφοδότησης λάβουν σάρκα και οστά; Προς το παρόν, ανήγγειλε απλώς ότι θα μειώσει κατά 2/3 τις ρωσικές εισαγωγές μέσα στο 2022, στο πλαίσιο των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί για την εισβολή στην Ουκρανία.
Ας δούμε λίγο μερικά πτωχά -πλην τίμια- νούμερα: Το 2021 η Ευρωπαϊκή Ένωση, πέραν των 190 δισ κυβικών μέτρων φυσικού αερίου που παράγεται επί των εδαφών της, εισήγαγε επιπλέον 155 δισ κυβικά μέτρα από τη Ρωσία, με τα 145 από αυτά να διοχετεύονται μέσω αγωγών και τα υπόλοιπα 14 να τα αποκτά μέσω συμβολαίων LNG διαδρομών (τάνκερ δηλαδή που διακινούν υγροποιημένο φυσικό αέριο).
– Ωραία λοιπόν, και αν αντικαθιστούσαμε τους αγωγούς εισάγοντας φυσικό αέριο μόνο ως LNG;
– Καθόλου ωραία, διότι αυτό θα σήμαινε ότι η ΕΕ θα έπρεπε αίφνης να εισάγει 275 δισ κυβικά μέτρα -με βάση τα δεδομένα χρήσης του 2021- αριθμός που αντιστοιχεί στο 53% του διεθνούς εμπορίου LNG. Όμως, τα συμβόλαια διακίνησης LNG μεταξύ των ναυτιλιακών εταιρειών είναι μακροχρόνια, οπότε οι υφιστάμενες δεσμεύσεις τους δεν θα τους επέτρεπαν να καλύψουν ξαφνικά την κατακόρυφη ζήτηση από πλευράς Ευρώπης.
– Υπέροχα, οπότε γιατί δεν πάμε να εισάγουμε φυσικό αέριο μέσω αγωγών από άλλες χώρες;
– Καθόλου υπέροχα, γιατί οι άλλες χώρες -όπερ σημαίνει Αλγερία, Αζερμπαϊτζάν, Ιράν και Λιβύη- συνεισέφεραν στις εισαγωγές μας μόνο με 60 δισ κυβικά μέτρα. Πέραν αυτού, δεν δύνανται.
– Λαμπρά, και γιατί τότε δεν πάμε στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας;
– Καθόλου λαμπρά, ένεκα που η αντικατάσταση του ρωσικού φυσικού αερίου μέσω πηγών ανανεώσιμης ενέργειας, θα σήμαινε ότι η Ευρώπη θα έπρεπε άμεσα να δημιουργήσει αιολικά πάρκα της τάξης των 360 gigawatts (GV), όταν ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης πηγών αιολικής ενέργειας στην Ευρώπη μεταξύ 2015-2020 ήταν ένα ταπεινό 14 GV μέγεθος, ετησίως.
Υπάρχουν και κάτι άλλα στοιχεία για την ανάγκη ανάπτυξης πυρηνικής ενέργειας ως υποκατάστατο του αποκλεισμένου (τυχόν) ρωσικού φυσικού αερίου, αλλά να μη σας τρομάξω με αυτά, μέρες που είναι.
Λογικά λοιπόν, αχνοφαίνεται ένα αδιέξοδο. Για το οποίο, προφανώς, απάντηση δεν υπάρχει στο εδώ και στο τώρα.
Ίσως (και) για αυτό άλλωστε να τηρείται προς το παρόν “σιγή ασυρμάτου” από πλευράς Ευρώπης σε ό, τι έχει να κάνει με το ενδεχόμενο αντίστοιχων σεναρίων “φραγής εισερχομένου” πετρελαίου από τη Ρωσία – εδώ ο βαθμός εξάρτησης δεν χρειάζεται να μπει καν σε νούμερα. Ας ελπίσουμε απλώς η “σιγή” να κρατήσει κι άλλο.
