Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Και να ευχηθεί κανείς να μας γίνει μάθημα… δεν θα μας γίνει. Ίσως επειδή αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Ατελής και παρορμητική.
Ξαφνικά, όλοι αγάπησαν τη Φώφη Γεννηματά. Ανθρώπινη η αντίδραση. Και δεν είναι φυσικά καταδικαστέα. Σε κάτι τέτοιες περιστάσεις άλλωστε, τέτοιες στιγμές, οι μεγάλες αλήθειες παραμερίζουν τα μικρά και ασήμαντα. Και ο πολλαπλασιασμός θετικής σκέψης και ευχών, με αποδέκτη την πρωταγωνίστρια της ιστορίας, μονάχα θετικά μπορεί να λειτουργήσει στην ψυχολογία της. Τέτοιες στιγμές άλλωστε, η ψυχολογία έχει θεμελιώδη σημασία και ρόλο να διαδραματίσει.
Αξίζει ωστόσο να σταθούμε στην άβολη αλήθεια μιας τέτοιας μετατόπισης συμπεριφοράς. Θυμόμαστε να είμαστε άνθρωποι, μπροστά στο αυταπόδεικτο πρόβλημα υγείας. Ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι όλο το προηγούμενο διάστημα. Δεν φροντίζουμε τους ανθρώπους μας, δεν τους στηρίζουμε, δεν τους αποδεικνύουμε ότι τους αγαπάμε.
Έτσι, συνεισφέρουμε και εμείς στην επιδείνωση της ψυχολογίας τους, και επομένως στην επιδείνωση της υγείας τους. Η εκ των υστέρων λύπη και συμπαράσταση, είναι… διαχειριστικής σημασίας.
Χάσαμε την ανθρωπιά μας, ειδικά αυτά τα χρόνια. Και είναι να απορείς… πώς καταντήσαμε έτσι.
