Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ταξιδεύει νοερά την εθνική μνήμη στον πρόλογο του επιλόγου της πιο σκοτεινής περιόδου της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου.
Η Ελλάδα «στον γύψο» για επτά ολόκληρα χρόνια. Μια στρατιωτική δικτατορία ασυγχώρητη και εξοργιστική, ως προς το πως εκδηλώθηκε, εμπεδώθηκε και διαιωνίστηκε στη χώρα η οποία διεκδικεί να εμφανίζεται στη διαδρομή της Ιστορίας ως το «μαιευτήριο» της Δημοκρατίας.
Μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε ο εθνικός ακρωτηριασμός της Κύπρου, οι πραξικοπηματίες αναγκάστηκαν να παραδώσουν την εξουσία, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε ως λυτρωτής και κατάφερε να οδηγήσει αναίμακτα στην Αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Τα υπόλοιπα συνθέτουν τη ζώσα εθνική Ιστορία, με τις αναπόφευκτες και αχρείαστες πινελιές της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, της τελευταίας δεκαετίας.
Η Ελλάδα, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, κατάφερε να εδραιώσει, να εμπεδώσει και να βιώσει μια αδιατάραχτη Δημοκρατία. Την πιο… νηφάλια περίοδο του πολιτεύματος, στη νεώτερη αλλά και την παλαιότερη διαδρομή του τόπου μας.
Η στιγμή και η αφορμή της συγκυρίας προσφέρονται για αποτίμηση. Και μελαγχολία, την ίδια στιγμή. Η Μεταπολίτευση μας κληρονόμησε μια «ατελή Δημοκρατία». Η οποία ουσιαστικά δεν ενηλικιώθηκε ποτέ. Δεν εμβάθυνε στις ρίζες της κοινωνίας.
Γι’ αυτό και, κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος, η κρίση της τελευταίας δεκαετίας στην πατρίδα μας, είναι κρίση αντιπροσώπευσης και Θεσμών. Κρίση Δημοκρατίας.
Πρόκειται για το βαρύ τίμημα και την προχωρημένη ευθύνη της ελευθερίας. Τη θεωρείς δεδομένη, και την αφήνεις να «γεράσει».
Του Μάνου Οικονομίδη
