Namaste… Που θα έλεγε και ο Πρόεδρος Ομπάμα, κατά την προ ετών επίσκεψή του στην Αθήνα, αλλά σε άλλη γλώσσα. Ακόμη μια επέτειος για την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τη θυσία αθώων. Τη θυσία αγωνιστών. Τη θυσία παιδιών με οράματα και ιδανικά, που άνοιξαν τον δρόμο για να… βολευτούμε εμείς στη ζωή μας.
Αυτή είναι η μια πτυχή της επετείου. Η συγκινησιακά φορτισμένη. Εκείνη μπροστά στην οποία στέκεται κανείς με δέος, και επιτρέπει στα δάκρυα να καθαρίσουν το μυαλό και τη σκέψη.
Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη πτυχή. Η ανάμνηση… εκείνης της Γενιάς. Της χιλιοτραγουδισμένης Γενιάς του Πολυτεχνείου.
Της Γενιάς που, όχι φυσικά από όλους τους εκπροσώπους της, εξαργύρωσε τη θυσία εκείνων των παιδιών. Για καρέκλες. Αξιώματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις και για… πλουτισμό.
Πόσο τραγικό… Η Γενιά του Πολυτεχνείου είχε την ευκαιρία να αλλάξει την Ελλάδα. Δεν την άλλαξε. Να μας ανοίξει δρόμους σε ένα στέρεο μέλλον. Δεν τους άνοιξε. Να θωρακίσει το μονοπάτι της προόδου. Δεν το έκανε.
Αντιθέτως, ο ιστορικός του μέλλοντος θα την προσεγγίσει με αποστροφή. Για τα ιδανικά που ξέχασε, προσπέρασε, καπηλεύτηκε.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου… Η μοιραία για το εθνικό μέλλον γενιά. Αυτή η εθνική, ηθική φρίκη…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
