Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, την Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2020
Ο Μάνος Χατζηδάκις θα είχε δυσκολευτεί να αντισταθεί στον πειρασμό της παραίτησης, της θλίψης και της μελαγχολίας, παρακολουθώντας το «πρόσωπο του τέρατος» στον καθρέφτη των social media, στη σημερινή Ελλάδα. Της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης. Της πτώσης και της παρακμής. Των ατελών προσωπικοτήτων που διατηρούν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας, και σε κάθε περίπτωση επιδιώκουν να επηρεάσουν τον δημόσιο βίο. Δηλαδή, συνειδήσεις…
Η επανάσταση των social media εξελίχτηκε σε άλμα… αισθητικής και ανατροφοδοτούμενης χρησιμότητας. Μπορεί κάποιος να τα αξιοποιήσει προωθητικά, παρακάμπτοντας τα συστημικά φίλτρα αξιολόγησης της γνώμης και των ιδεών, ή να… πνιγεί, αυτοπαγιδευόμενος στη συγκυριακή αυτοεπιβεβαίωση που προσφέρει το χειροκρότημα για μια ατάκα ή η αποδοχή μιας φωτογραφίας.
Αυτή η πραγματικότητα έχει παγιωθεί διεθνώς τα τελευταία χρόνια. Επειδή ωστόσο… τι σύγχρονοι Έλληνες θα ήμασταν, αν δεν αποτελούσαμε και εδώ την εξαίρεση, πουθενά στον προηγμένο κόσμο δεν παρατηρείται τέτοιο ανελέητο… μαλλιοτράβηγμα πολιτικών και δημοσιογράφων. Ή πολιτικών με πολιτικούς, και δημοσιογράφων με δημοσιογράφους. Πουθενά. Ακόμη και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, την εποχή της θυελλώδους επέλασης του Τραμπισμού, ο Αμερικανός απερχόμενος Πρόεδρος… τσακωνόταν με τον εαυτό του, καθώς οι περιπτώσεις πολιτικών που απαντούσαν στις ύβρεις τους, δεν προσφέρονται ούτε ως… στατιστικό λάθος. Για δημοσιογράφους, ακόμη περισσότερο.
Γιατί λοιπόν και σε αυτό το ψηφιδωτό δημόσιας παρέμβασης, διεκδικούμε τον τίτλο των… χειρότερων; Των χειρότερων όλων; Επειδή αδυνατούμε να εξελιχτούμε ως κοινωνία, και φλερτάρουμε, με εξοργιστική συνέπεια, με τα χειρότερα στοιχεία του dna μας. Τον διαρκή εμφύλιο, τη σύγκρουση, τον διχασμό. Παθογένειες που τα social media πολλαπλασιάζουν κατά τρόπο μη αναστρέψιμο.
Καληνύχτα και… καλή (μας) τύχη, λοιπόν.
