Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2022
Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις, όταν αμφότερες έχουν ειλικρινή αφετηρία, λειτουργούν συνήθως λυτρωτικά, καθώς επιτρέπουν την αυθόρμητη διαπίστωση προβληματικών πτυχών της πραγματικότητας. Δείχνουν τα κρυμμένα σύννεφα, και επιτρέπουν έτσι να ξεκινήσει η αναζήτηση του φωτός.
Το 2023 θα είναι μια πληθωριστικά εκλογική χρονιά, με κάλπες εθνικών και αυτοδιοικητικών εκλογών, με τη σκυτάλη να περνάει στις ευρωεκλογές του 2024, αν στο ενδιάμεσο δεν υπάρχουν νέες βουλευτικές κάλπες.
Κάθε κομματικό σύστημα καλείται να δώσει πολιτικές απαντήσεις σε πραγματικά προβλήματα. Προβλήματα που βιώνουν στην καθημερινότητά τους οι πολίτες, και ανάλογα με τη συγκυρία διογκώνονται και πολλαπλασιάζονται. Λειτουργούν σωρευτικά, κάθε φορά που η μνήμη βρίσκει τη γενναιότητα της αυτοκριτικής, και ενώνει τα νήματα που πλέουν ανέμελα στον «σκληρό δίσκο» της.
Η σημερινή Ελλάδα, σε επίπεδο κοινωνικής ψυχολογίας, θυμίζει αρκετά τις απαρχές των Μνημονίων. Ανασφάλεια, αβεβαιότητα, άγχος, απογοήτευση, φόβος, απόγνωση, οργή. Η γεωμετρία των συναισθημάτων οδηγεί αβίαστα και σε συγκεκριμένη εκλογική συμπεριφορά. Ενισχύονται τα αντισυστημικά αφηγήματα.
Σε σύγκριση με τον πρόλογο της δεκαετίας της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, το ευτύχημα είναι ότι υπάρχει η ζώσα εμπειρία για να αποτρέψει τις λεγεώνες των απελπισμένων πολιτών να στηρίξουν ακραία και εγκληματικής φύσεως μορφώματα. Η διαπίστωση ωστόσο δεν αναιρεί τον πυρήνα του προβλήματος, αλλά ούτε και συρρικνώνει τις παράπλευρες συνέπειές του.
Το αντισυστημικό ρεύμα στην Ελλάδα «φουσκώνει» και πάλι. Δεν αναζητεί απαραιτήτως εκφραστή, αυτή τη φορά. Διατηρεί το πλεονέκτημα να οδηγήσει σε ακύρωση της «κυβερνησιμότητας» της χώρας. Ακόμη κι αν, μετά από πολλαπλές κάλπες, συγκροτηθεί κυβερνητική πλειοψηφία, η προοπτική της θα είναι ατροφική, καθώς τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται, και επομένως θα γιγαντώνονται.
Μια ψύχραιμη και άβολη «μεγάλη αλήθεια» της τρέχουσας συγκυρίας είναι ότι, τα χειρότερα δεν είναι πίσω αλλά μπροστά μας. Καμία συνθήκη δεν διαμορφώνεται σε διεθνές επίπεδο, που να επιτρέπει την αισιοδοξία για βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Η Ευρώπη παραμένει εγκλωβισμένη στη μακαριότητα της γραφειοκρατίας της, και η συλλογική Δύση, όπως εκφράζεται παραδοσιακά από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, είναι περισσότερο διχασμένη από κάθε άλλη φορά στο σύγχρονο παρελθόν.
Το ερώτημα λοιπόν είναι… ποιος πραγματικά θέλει να κυβερνήσει αυτή την Ελλάδα; Και πόσο θα τα καταφέρει…
