Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Ένα αόρατο και υποσυνείδητο νήμα, ενώνει συγκεκριμένες γωνίες της προσωπικότητας διαφορετικών ανθρώπων, και έρχεται να λειτουργήσει ως διαρκής και ανατροφοδοτούμενη αφετηρία… εισβολής στο μέλλον.
Η διαπίστωση έχει έντονα στοιχεία κλινικής ψυχολογίας, ταυτόχρονα ωστόσο και πληθυντικά, απτά και ζωηρά παραδείγματα της πραγματικής ζωής, να επιβεβαιώνουν τη συνεσταλμένη αλήθεια που σεργιανίζει στη γειτονιά των ιδεών.
Οι ιδέες άλλωστε, είναι αλεξίσφαιρες. Και αυτό ισχύει και για τους φορείς των ιδεών αυτών, ακόμη κι αν η φυσική παρουσία τους αναιρείται, σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι της σχετικής διαδρομής.
Με αφορμή την επέτειο δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη, το «χαμογελαστό παιδί» της Κεντροδεξιάς επανήλθε στη συλλογική μνήμη ενός έθνους, που αρέσκεται να αναζητεί εύκολες, βιαστικές και επιφανειακές εξηγήσεις, ακόμη και για τα αυτονόητα.
Ο Παύλος Μπακογιάννης πλήρωσε με τη ζωή του, το πάθος του να «αφοπλίσει» το γονίδιο του εθνικού διχασμού. Αυτό που μοιάζει… καρφιτσωμένο στο εθνικό dna… από πάντα. Και έχει κάνει τη μοιραία και εκκωφαντική εμφάνισή του, σε πλείστες, κρίσιμες περιόδους της ιστορικής διαδρομής του τόπου που κληρονομήθηκε στις γενιές μας.
Συναίνεση, σύνθεση, συναντίληψη, συνεννόηση. Εθνική συμφιλίωση. Μια νοηματικά πλούσια γλώσσα σαν τη δική μας, εικονοποίησε τις παραπάνω συμβατές με το ελιξήριο της προόδου έννοιες, στη χαμογελαστή φυσιογνωμία ενός μετριοπαθούς ανθρώπου.
Που σπατάλησε τελικά την ίδια τη ζωή του, αυτή που τόσο άγαρμπα και βίαια του αφαίρεσαν οι θρασύδειλοι τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη», για να ταξιδέψει στο μέλλον ένα βότσαλο διαρκούς συνειδησιακής αφύπνισης.
Μαζί. Δίπλα και όχι απέναντι. Με αντιπάλους και όχι εχθρούς. Με δημιουργικές διαφωνίες και όχι μίσος. Με γόνιμη αντιπαράθεση επιχειρημάτων, και όχι τσιρίδες υστερίας και συμπλεγματικών ψυχώσεων δικαίωσης.
Ο Ρόμπερτ Κένεντι είχε διαγνώσει εγκαίρως τη γοητεία του τέρατος του μίσους και του διχασμού, ακόμη και σε μια πολυσύνθετη κοινωνία, όπως είναι η αμερικανική. Και είχε προτρέψει να μετατοπίσουμε το προαιώνιο ερώτημα συμβιωτικής προόδου, από το «γιατί», στο «γιατί όχι».
Ο Παύλος Μπακογιάννης, με την αλεξίσφαρη ανάμνηση της θυσίας του, απέδειξε ότι, κάποιες φορές, αρκεί ένα γαλήνιο χαμόγελο, για να «αφοπλίζει» την ολέθρια πληθωρικότητα των άκρων, των ακροτήτων, του μίσους και του εθνικού διχασμού.
Από το «γιατί», στο «γιατί όχι». Η υποτιμημένη υπεροχή της σιωπής, απέναντι στον πειρασμό της φθοράς της παρακμής.
