Του Νίκου Φυλάγγελου
Οι εικονιζόμενοι δεν χρειάζονται φυσικά συστάσεις. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Παύλος Μπακογιάννης υπήρξαν δυο από τους συνεπέστερους κήρυκες της ανάγκης εθνικής συμφιλίωσης, σε μια χώρα με προαιώνια ροπή προς τον διχασμό, αναγνωρίζοντας ότι μονάχα ενωμένοι θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Αμφότεροι, το πλήρωσαν.
Ο Παύλος Μπακογιάννης με τη ζωή του. Η εκτέλεση από τους δειλούς τρομοκράτες της “17 Νοέμβρη” του θεωρητικού της εθνικής συμφιλίωσης, ο οποίος πρωταγωνίστησε στο να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι η Δεξιά και η Αριστερά, ώστε να παραμεριστούν τα πάθη του παρελθόντος και οι “εκκρεμότητες” του Εμφυλίου, ήταν μια βαθιά συμβολική πράξη. Τα άκρα (και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν) δεν ήθελαν τη Δεξιά και την Αριστερά μονιασμένες.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το πλήρωσε με τον διαρκή κανιβαλισμό της υστεροφημίας του. Ίσως και με την Αποστασία του 1993, που τον γκρέμισε από την εξουσία, για να μην τον αφήσει να ολοκληρώσει το έργο του, και να επιστρέψει στα πράγματα το ΠΑΣΟΚ. Ένα ΠΑΣΟΚ που είχε πληγεί περισσότερο από κάθε άλλον, από την εθνική συμφιλίωση.
Μητσοτάκης και Μπακογιάννης υπήρξαν φυσικά ηχηρές εξαιρέσεις στη μακρά παράδοση του λαού μας να… σκοτώνεται με τον εαυτό του. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόοσ κυριάρχησε την τελευταία δεκαετία στον δημόσιο βίο η ηθική τραγωδία του εθνικού διχασμού, κρατώντας τη χώρα δέσμια της μεγάλης κρίσης.
Από την εθνική συμφιλίωση, στην τύφλωση του εθνικού διχασμού. Που βρήκε πρόθυμους ηλίθιους και αφελείς να τον διαιωνίζουν με πάθος. Θλίψη και παρακμή. Τίποτα άλλο…
