Του Αλέκου Ευγενικού
Κάπως έτσι συνειδητοποιούμε πόσο μεγαλώσαμε… Οι μικροί ήρωες εκείνων των πιο ανόθευτων εποχών, να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους, και το κοντέρ να γράφει 57. Ζάρκο Πάσπαλι. Γεννημένος στις 27 Μαρτίου του 1966. Πάσπαλιε, όπως τον λέγαμε στην αρχή. Ο μεγάλος Σέρβος, ο περήφανος Γιουγκοσλάβος, εκείνος που έγινε περισσότερο “Έλληνας” από αρκετούς από εμάς.
Με την αυτονόητη εξαίρεση του εκτός συναγωνισμού Νίκου Γκάλη, ο οποίος άλλαξε για πάντα τη ροή του αθλητισμού στην Ελλάδα, μοιράζοντας γονίδια μπασκετικής ηγεμονίας σε έναν λαό συνηθισμένο να… τσακώνεται με τον εαυτό του, ο Ζάρκο Πάσπαλι ήταν ο μόνος που γύρισε τόσο εμφατικά τη σελίδα της Ιστορίας.
Χάρη σε εκείνον ξύπνησε ο “κοιμώμενος γίγαντας”, και ο Ολυμπιακός πήρε τη σκυτάλη της αυτοκρατορίας από τον Άρη. Αναγκάζοντας τον Παναθηναϊκό του Παύλου και του Θανάση να γίνει καλύτερος. Και να φτάσει ακόμη πιο μακριά τις ιαχές του πεπρωμένου.
Τότε, στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990, ο Ζάρκο ταξίδεψε στο μέλλον το κίνητρο των Ελλήνων να ασχολούνται παθιασμένα με το μπάσκετ. Μάλλον μας χάρισε και δυο-τρεις γενιές “ηρώων”, από τον Θοδωρή Παπαλουκά στον Δημήτρη Διαμαντίδη, και από εκεί στον Βασίλη Σπανούλη.
Οι χαμένες βολές στο Τελ Αβίβ βέβαια, θα τον στοιχειώνουν πάντα. Αν τις είχε βάλει, πιθανότατα ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη, με τα Σερβάκια και τον Τάρπλεϊ θα εξελισσόταν στη μεγαλύτερη μπασκετική Ιστορία της σύγχρονης εποχής, ξεπερνώντας ακόμη και τη Γιουγκοπλάστικα του Τόνι Κούκοτς.
Δεν τις έβαλε. Έφυγε. Πήγε πληγωμένος στον “αιώνιο αντίπαλο” Παναθηναϊκό, και στο πρώτο ντέρμπι άκουσε εκείνους που τον λάτρεψαν σαν θεό, να τον βρίζουν. Λίγα χρόνια μετά όμως, όταν η καρδιά θα παραμέριζε το πείσμα, ο λαός του Ολυμπιακού θα του απηύθυνε τα λόγια-βάλσαμο, για λογαριασμό ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ. Όχι απλά και μόνο ενός συλλόγου.
Ζάρκο, σ’ αγαπάμε, συγγνώμη σου ζητάμε…
ΥΓ: Κι… ας έχασες εκείνες τις βολές, ρε μάγκα.
