Μαρία-Αμαλία… Ελάτε τώρα. Μελίνα φυσικά. Η Μελίνα των γραμμάτων και των τεχνών. Η Μελίνα των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η Μελίνα του κινηματογράφου. Η Μελίνα της πολιτικής. Του ΠΑΣΟΚ. Του Ανδρέα. Πάνω από όλα όμως, η Μελίνα της Ελλάδας.
18 Οκτωβρίου. Η επέτειος της Αλλαγής. Τα γενέθλια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τα γενέθλια της Μελίνας Μερκούρη. Της τελευταίας “Ελληνίδας θεάς”, όπως την περιέγραφε ο ξένος Τύπος.
Η Μελίνα ήταν ίνδαλμα. Έγινε ίνδαλμα. Πρότυπο για τα εκατομμύρια γυναικών που θα έρχονταν στη ζωή μετά από εκείνη. Ήταν άλλωστε γεμάτη φως. Είχε σε περίσσευμα τη “δωρεά” του φωτός. Και τη μοίρασε απλόχερα.
Έβαλε τη δική της πινελιά σε μια χώρα συνυφασμένη με το φως, αλλά και… το σκοτάδι, αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές στην ιστορική διαδρομή μας υποκύψαμε στον πειρασμό της πτώσης και την παρακμή.
Η Μελίνα. Όπως κάθε πραγματικά μεγάλος και σπουδαίος, ταξίδεψε στους ωκεανούς του μέλλοντος, με διαβατήριο το μικρό όνομά της. Μελίνα σκέτο. Δεύτερη δεν υπήρξε. Και δεν θα υπάρξει.
Κάτι τέτοιες στιγμές, η μελαγχολία περισσεύει. Πόσο σπουδαίοι Έλληνες χάθηκαν χωρίς ένα επαρκές ισοδύναμο αντικατάστασης. Χωρίς εκείνους γίναμε η χώρα… ανέκδοτο της τελευταίας δεκαετίας. Η χώρα παιχνίδι στις ορέξεις των ξένων. Η χώρα που ξέχασε την περηφάνεια και την αυτοπεποίθηση που απλόχερα μας έχει κληρονομήσει το ιστορικό παρελθόν μας.
Μια χώρα με ένα πολιτικό σύστημα… νάνων, μπροστά σε προσωπικότητες σαν τη Μελίνα Μερκούρη. Και είναι φυσικά να χαμογελάς με νόημα, όταν σκέφτεσαι πώς θα αντιμετώπιζε η Μελίνα όλους και όλες που σεργιανίζουν στο σημερινό πολιτικό σύστημα ως περιφερόμενοι βουλιμικοί για αξιώματα.
Περαστικοί από το ένα κόμμα στο άλλο. Χωρίς φρένα ηθικής. Χωρίς εθνική συνείδηση. Επιταχύνοντας την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Και θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την ίδια τη Δημοκρατία.
Πόσο λείπει η Μελίνα να τους… στολίσει στα γαλλικά.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
