Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης
Την εποχή του ένδοξου αντιμνημονιακού αγώνα εμφανίστηκε στη χώρα το φαινόμενο της «επαναστατικής αεργίας». Ετσι βαφτίσαμε τότε την αποχή του υπευθύνου μηχανοργάνωσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ο οποίος, σύμφωνα με δήλωσή του, «μου ζητήθηκε από τον προϊστάμενό μου να προετοιμάσω και να παραδώσω 8 φορητούς Η/Υ (4 για Βόλο και 4 για Λάρισα), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στις εκλογές για την ανάδειξη συμβουλίου στο πλαίσιο προφανώς του νόμου 4009/2011. Εξήγησα στον προϊστάμενό μου ότι για πολιτικούς λόγους, αλλά και για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου σαν ενεργός πολίτης κι εργαζόμενος στο πανεπιστήμιο για πάνω από 16 χρόνια, δηλώνω ότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να συμπράξω με οποιονδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού του επαίσχυντου νόμου» (27.1.2012).
Προσοχή! Δεν παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την εφαρμογή ενός νόμου, που είχε ψηφίσει η Βουλή· 250 βουλευτές, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Αρνήθηκε να κάνει αυτό για το οποίο πληρωνόταν από τους φορολογουμένους. «Και ο μισθός ολόκληρος και η επανάσταση χορτάτη», σχολιάζαμε τότε.
Τον δρόμο της «επαναστατικής αεργίας» πήραν αυτές τις ημέρες η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ). Με εξώδικο που έστειλαν στην υπουργό Παιδείας, δηλώνουν ότι «κηρύσσουμε απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως από κάθε διαδικασία ή ενέργεια που συνδέεται με την άσκηση των καθηκόντων τους που αφορούν τις διαδικασίες συλλογικού προγραμματισμού και υλοποίησης του εκπαιδευτικού έργου, εσωτερικής αξιολόγησης/αυτοαξιολόγησης και εξωτερικής αξιολόγησης των σχολικών μονάδων» (8.2.2021).
Προσοχή! Δεν παραιτούνται από τις θέσεις τους διότι θεωρούν εαυτούς υπεράνω αξιολόγησης· διαφωνούν, βρε αδελφέ, με τη βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού (δηλαδή τους πολίτες που τους πληρώνουν) για το πώς θα λειτουργούν τα σχολεία. Δεν απεργούν για να χάσουν ημερομίσθια· έστω τυπικώς, διότι οι περισσότεροι απεργοί του Δημοσίου συνήθως δηλώνουν ασθένεια, ετήσια άδεια κ.λπ. Κάνουν απεργία-αποχή από κάποια καθήκοντά τους. Και ο μισθός ολόκληρος και η επανάσταση χορτάτη.
Η ευγενής αυτή πρακτική μπορεί να γενικευθεί. Ολοι γνωρίζουμε τι άλγος προκαλεί στους εργαζομένους η δουλειά. Δεν θα μπορούσε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν «απεργία-αποχή» για το σύνολο όσων κοπιάζουν; Στο κάτω κάτω της γραφής, αν ΟΛΜΕ και ΔΟΥ κήρυξαν «απεργία-αποχή» διότι διά του νόμου της κ. Νίκης Κεραμέως «προσπαθούν να επιβάλουν την “κουλτούρα” της αξιολόγησης», ο άγραφος νόμος που λέει εργάζεσαι και πληρώνεσαι επέβαλε πριν από διακόσια χρόνια την «κουλτούρα» του καπιταλισμού. Και όλοι ξέρουμε από πρώτο χέρι πόσο βλαπτική και φονική είναι αυτή η «κουλτούρα». Εμπρός, λοιπόν, της γης οι κολασμένοι…
