Του Μάνου Οικονομίδη
Η πίστη είναι μια υπόθεση αμιγώς προσωπική για τον καθένα. Ενίοτε μάλιστα, εκδηλώνεται με “ενοχική” συμπεριφορά, λόγω της ατμόσφαιρας που κυριαρχεί στην κοινωνία, και θέλει το ο, τι δήποτε αφορά τη θρησκεία να προσεγγίζεται ως αναχρονιστικό.
Φυσικά, η καρδιά του καθενός γνωρίζει καλά τι αισθάνεται. Πώς νιώθει. Σε τι πιστεύει. Χωρίς μια τέτοια εσωτερική δύναμη άλλωστε, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τον οποιονδήποτε να προχωρήσει. Να αντέξει το βάρος της συγκυρίας. Κάθε συγκυρίας.
Η ζωή μας διδάσκει ότι, η προσέγγιση με τη θρησκεία γίνεται περισσότερο αυθόρμητη και απενοχοποιημένη, όσο τα χρόνια λειτουργούν σωρευτικά. Όσο περισσότερο κάποιος μεγαλώνει.
Είναι και αυτή μια διαφορετική αφετηρία ανάγνωσης της πραγματικότητας. Ούτε ατελής, ούτε λανθασμένη. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, σημασία έχει ο κάθε άνθρωπος και όσα σεργιανίζουν μέσα του.
Σκέψεις, συναισθήματα, σύννεφα, σκιές… Γι’ αυτό και κανένα άλλο όνομα στην Ιστορία του ανθρώπου, δεν προσφέρει στις καρδιές των ανθρώπων βάλσαμο ισοδύναμο με εκείνο της Παναγίας. Σε όποια στιγμή της ζωής του κι αν επιλέγει κανείς να Τη δεχθεί.
