Του Νίκου Φυλάγγελου
Οι μεγάλες προσδοκίες για την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, που θα αφαιρούσαν από την Ελλάδα την ετικέτα της τριτοκοσμικής χώρας, και θα της επέτρεπαν να αναπνεύσει καθαρό αέρα, με τη νομοθέτηση της Συνεπιμέλειας, όπως συμβαίνει στα προηγμένα κράτη της Ευρώπης και φυσικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδείχτηκαν… αυτό ακριβώς. Μεγάλες προσδοκίες.
Το νομοσχέδιο αριθμεί 3.697 λέξεις. Και όμως, πουθενά δεν βρέθηκε χώρος για τη λέξη “Συνεπιμέλεια”, πουθενά δεν βρέθηκε χώρος για τον “ίσο χρόνο ανατροφής”, πουθενά δεν βρέθηκε χώρος για την “εναλλασσόμενη κατοικία”. Δηλαδή, τις τρεις θεμελιώδεις πρόνοιες στη νομοθεσία άλλων χωρών, που δεν συνεχίζουν να καταπατούν την αρχή της ισότητας των ανθρώπων, χωρίζοντας τους διαζευγμένους γονείς σε ανθρώπους δυο κατηγοριών. Σε ανώτερους, που έχουν την επιμέλεια των παιδιών τους, και σε κατώτερους, που στερούνται το παραπάνω δικαίωμα. Όχι επειδή είναι επικίνδυνοι ή ακατάλληλοι, αλλά επειδή έτσι προβλέπει η ελληνική νομοθεσία εδώ και μισό αιώνα.
Το νομοσχέδιο Τσιάρα “σκότωσε” τη Συνεπιμέλεια. Δεν την αναφέρει καν, ως έννοια. Και προτάσσοντας την έννοια της γονικής μέριμνας, που ήδη υπάρχει στο Δίκαιό μας και προβλέπεται στα συναινετικά διαζύγια, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το με ποιόν γονέα και σε ποιά κατοικία μεγαλώνει το παιδί, προκαλεί χαμόγελα απογοήτευσης, όταν κάποιος παραμερίσει την οργή του.
Οι προηγμένες χώρες, στις οποίες αναφέρεται σχετικό non-paper του υπουργείου Δικαιοσύνης, εφαρμόζουν τη Συνεπιμέλεια. Ανεξαρτήτως της γονικής μέριμνας. Δηλαδή, τον ίσο χρόνο ανατροφής, και την εναλλασσόμενη κατοικία.
3.697 λέξεις, για να διαιωνιστεί η διάκριση των γονέων σε “ανώτερο” και “κατώτερο”. Για να συνεχίσουν παιδικές ψυχές να μεγαλώνουν “ορφανές”. Καληνύχτα σας, κύριοι…
ΥΓ: Βαθύ σκοτάδι, σαν και αυτό της φωτογραφίας, στη χώρα που γέννησε το φως της Δημοκρατίας.
