Του Κυριάκου Βελισσάριου
Ακόμη ένας ανεξήγητος ενθουσιασμός, ακόμη μια ατελής ανάλυση των δεδομένων, προσαρμοσμένων στην πραγματικότητα όπως θα θέλαμε να είναι, και όχι… όπως είναι.
Η “εγκάρδια συνεννόηση” του Εμμανουέλ Μακρόν με τον Μάριο Ντράγκι, και η συγκρότηση ενός νέου άξονα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνοδεύεται από το υπονοούμενο ότι θα λειτουργήσει ως ισοδύναμο της αποχώρησης της Άνγκελα Μέρκελ και της διολίσθησης της Γερμανίας σε ανάλγητες οικονομικά και κοινωνικά θέσεις, εξαιτίας του “μικρού Σόιμπλε”, Κρίστιαν Λίντνερ, ο οποίος ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών, στην κυβέρνηση του Όλαφ Σολτς.
Η δεύτερη και η τρίτη οικονομία της ευρωζώνης δεν μπορούν να σταθούν στο… επίπεδο της πρώτης. Μακρόν και Ντράγκι δεν αρκούν για να μπει φρένο στις χειρότερες προβλέψεις που συνοδεύουν τις προοπτικές της γερμανικής νέας κυβέρνησης. Ο “Μανού” κατάφερε να απογοητεύσει όσους είχαν κάνει το λάθος να πιστέψουν τις οραματικές εξαγγελίες του. Και ο “Σούπερ Μάριο” παραμένει ένας διορισμένος τεχνοκράτης, με προβληματική λαϊκή νομιμοποίηση.
Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που θέλουμε. Ή μάλλον, δεν είναι… ούτε αυτή.
