Γράφει η Όλγα Τρέμη
Πηγή: newsbomb.gr
Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, είναι άλλωστε και ηθική μας υποχρέωση -ιδιαίτερα εκείνων (των δημοσιογράφων) που υπέστησαν τα επίχειρα -έζησαν στο πετσί τους δηλαδή την αντίληψη του συλλήβδην, του όλοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι, η οποία είναι αυθαίρετη, άδικη, βάναυση, βαθύτατα φασιστική.
Ας ξεκινήσουμε, όμως, από το σήμερα: Όταν οι πολίτες λένε ότι δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη, και ειδικώς (Τέμπη) και γενικώς, δεν αναφέρονται προφανώς στη συντριπτική πλειοψηφία των δικαστών. Η άποψη που διατυπώνουν, εδράζεται σε πράξεις ή παραλείψεις που εντοπίζουν στους δικονομικούς χειρισμούς των «χοντρών» υποθέσεων, οι οποίες εκ των πραγμάτων διασυνδέονται με τα «ρετιρέ» της Δικαιοσύνης. Αλλά και πάλι, θέλω να πιστεύω ότι ακόμη και σε αυτό το πεδίο, δεν υιοθετούν άκριτα τη γενίκευση.
Ωστόσο, αυτή η διαπίστωση δεν οδηγεί σε καμία περίπτωση στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα -υπάρχει και μάλιστα οξύ, από τη στιγμή που συνδέεται με την αμφισβήτηση της αξιοπιστίας ενός κορυφαίου θεσμού. Επίσης, δεν σημαίνει ότι δεν θα τίθενται δημοσίως ερωτήματα που σχετίζονται με την πορεία της ανάκρισης για τα Τέμπη από τη στιγμή, μάλιστα, που συνιστά πάνδημο αίτημα, να λάμψει η αλήθεια και να τιμωρηθούν οι ένοχοι για το θάνατο 57 ανθρώπων. Άλλωστε και οι ίδιοι οι δικαστές το αντιλαμβάνονται, όπως διαπιστώσαμε από την πρόσφατη ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων -από την οποία εκπέμπεται το μήνυμα ότι η δικαιοσύνη έχει υποχρέωση να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών, να αποδοθούν ευθύνες σε όλους τους ενόχους, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Διότι ναι μεν «η Δημοκρατία πρέπει να σέβεται τους θεσμούς» αλλά επειδή τα νομίσματα έχουν δύο όψεις, πρέπει ταυτόχρονα οι θεσμοί να σέβονται τη Δημοκρατία.
Τις τελευταίες ημέρες, όμως, έχουμε μπει στη φάση μιας επικίνδυνης πόλωσης -επικίνδυνης ακόμη και για την ίδια τη Δημοκρατία. Γίναμε μάρτυρες αδιανόητης στοχοποίησης ανώτατων δικαστικών λειτουργών: Ο εφέτης ανακριτής που διαχειρίζεται την υπόθεση των Τεμπών χαρακτηρίστηκε επίορκος και υποδείχθηκε το «διαδικτυακό λιντσάρισμά» του, η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου δέχθηκε απειλητικά τηλεφωνήματα και υβριστικά ηλεκτρονικά μηνύματα -διατυπώθηκαν συγκεκριμένα ευθείες απειλές για τη ζωή της και για της ζωή της Εισαγγελέως του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Έγινε επίθεση με τρικάκια στο σπίτι του νεοεκλεγέντος Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι απέκρυψε από την Ολομέλεια της Βουλής τη δικογραφία που διαβιβάστηκε με το αίτημα να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες πολιτικού προσώπου (Χρήστος Τριαντόπουλος) για το μπάζωμα στον τόπο του δυστυχήματος το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμα στοιχεία. Ασφαλώς και όλα αυτά είναι καταδικαστέα, και ουδόλως εκφράζουν τους γονείς των θυμάτων της τραγωδίας, οι οποίοι εδώ και δύο χρόνια παλεύουν για να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση, κινούμενη αυστηρά μέσα σε θεσμικά πλαίσια. Όπως επίσης δεν εκφράζουν «το ανθρώπινο ποτάμι που ξεχύθηκε στους δρόμους» για να καταδικάσει τη συγκάλυψη και να απαιτήσει την κάθαρση.
Ας κάνουμε, όμως, και ένα ακόμη γενναίο και αναγκαίο βήμα. Ας αναρωτηθούμε, ποια είναι τα αίτια που προκάλεσαν το τραύμα στον θεσμό της Δικαιοσύνης. Όχι, φυσικά, για να δικαιολογήσουμε τέτοιου είδους ακραίες αντιλήψεις και συμπεριφορές, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Για να βάλουμε φρένο στην εκδικητικότητα και την τοξικότητα στο δημόσιο βίο και κυρίως να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ώστε να πεισθούν οι πολίτες ότι έχουν λόγο να εμπιστεύονται τον φυσικό δικαστή, να τους δημιουργηθεί και πάλι «ασφάλεια δικαίου».
Ας σταθούμε, τώρα, στην εκρηκτική εικόνα του σήμερα. Η Δικαιοσύνη δεν είναι άμοιρη ευθυνών, δεν έπεσε από τον αίθριο ουρανό η αρνητική εντύπωση που διαμορφώνεται σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, ούτε πρόκειται για την επικράτηση κάποιου «σατανικού σχεδίου» του Ανδρουλάκη, του Φάμελλου, της αντιπολίτευσης εν γένει. Η κυβέρνηση φέρει, επίσης, ευθύνη γιατί διαχειρίστηκε με αλαζονικό τρόπο το τραγικό δυστύχημα, υποβαθμίζοντας μάλιστα την απολύτως κολοσσιαία σημασία του, σε απλή υπόθεση διαχείρισης πολιτικού κόστους. Η αντιπολίτευση από την πλευρά της, δεν προσέφυγε μεν σε στρατηγική μετωπικής επίθεσης στα κυβερνητικά καρέ, αλλά είναι έστω και δευτερευόντως υπόλογη, για το γεγονός ότι κάποια κόμματα σε κάποιες περιπτώσεις υιοθετήσουν βιαστικά και άκριτα αμφίβολης εγκυρότητας πληροφορίες, παρασυρόμενα από την αντιπαραθετική δίνη. Και φυσικά αυτό καθ’ εαυτό το επίπεδο της σφοδρής πολιτικής σύγκρουσης που διεξήγαγε, ξεφεύγει όλο και περισσότερο, πυροδοτώντας ουσιαστικά κλίμα διχασμού.
Είναι νωπές οι μνήμες από την περίοδο 2010-2015, όταν η αγανάκτηση ξεχείλιζε στις πλατείες. Ας μην επιστρέψουμε στα (πρόσφατα) παλιά.
