Πηγαίνοντας για τη συνέντευξη της Όλγας Κεφαλογιάννη, περίμενα ασυνείδητα να συναντήσω την Υπουργό. Τελικά, συνάντησα τη μητέρα που βάζει πάνω απ’ όλα τα παιδιά της, την πολιτικό που αρνείται να οχυρωθεί πίσω από ένα άκαμπτο προφίλ, τη γυναίκα που δε διστάζει να μιλήσει για όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα, αλλά και δε διανοείται να χάσει τον στόχο και την αισιοδοξία της ακόμα και στα δύσκολα. Κυρίως, στα δύσκολα…
Στην τελευταία συνέντευξή σου στη Madame Figaro, πριν από δύο χρόνια, είχες μιλήσει για την ανάγκη κάθε τόσο να επανεφευρίσκουμε τον εαυτό μας. “Reinvent yourself” είχες πει ότι διδάσκουν οι Αμερικανοί καθηγητές. Είσαι σε μια τέτοια φάση επανεφεύρεσης της Όλγας;
ΟΛΓΑ ΚΕΓΑΛΟΓΙΑΝΝΗ: Είναι δεδομένο ότι τα πάντα στη ζωή αλλάζουν και πρέπει να είμαστε προσαρμοστικοί στις αλλαγές. Κάποιες φορές μπορεί και εμείς οι ίδιοι να αποζητούμε την αλλαγή. Άλλες φορές είναι η ζωή που σε αναγκάζει να ανακαλύψεις ξανά τον εαυτό σου. Καλό είναι, πάντως, όσο μεγαλώνουμε και αποκτούμε εμπειρίες, να επιλέγουμε να κάνουμε σε κάθε φάση της ζωής μας αυτό που μας κάνει πιο χαρούμενους και πιο δημιουργικούς.
Έχεις, επίσης, πει ότι έχεις το “σύνδρομο της καλής μαθήτριας”. Σε έχει εμποδίσει να κάνεις αυτό που θέλεις, προκειμένου να κάνεις αυτό που πρέπει;
Το “σύνδρομο της καλής μαθήτριας” το αντιλαμβάνομαι με την έννοια ότι είμαι ένας άνθρωπος συγκροτημένος και οργανωμένος και δεν αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους.
Στη φάση που βιώνεις σήμερα είναι βοηθητικό αυτό;
Σίγουρα. Όταν έχεις τόσο πολλούς διαφορετικούς ρόλους, πρέπει να έχεις οργανώσει τόσο πολύ τα πράγματα, ώστε να μπορείς να μπαίνεις από τον έναν στον άλλο χωρίς να χάνεται το σταθερό γενικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργείς.
Μπορείς να διατηρείς αυτή τη συγκρότηση ακόμα και όταν προκύπτει μια σημαντική αλλαγή σε κάποιον από τους ρόλους; Τότε, το πλαίσιο εξακολουθεί να είναι σταθερό ή κλυδωνίζεται;
Το ζητούμενο είναι να είσαι προσαρμοστικός στις αλλαγές. Τότε, μπορείς να κάνεις τα πράγματα να συνεχίσουν να λειτουργούν χωρίς να επιβαρύνεις κανέναν. Είναι σημαντικό να μπορείς να στέκεσαι στα πόδια σου, ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή. Και η οργάνωση βοηθάει πολύ σε αυτό.
Τι άλλο σε βοηθάει να σταθείς στα πόδια σου όταν η ζωή σου μετακινείται από αυτό που θεωρούσες δεδομένο;
Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που έχει τόσους μηχανισμούς άμυνας ή αυτοσυντήρησης, ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει στα δύσκολα χωρίς την υποστήριξη κάποιων πολύ δικών του ανθρώπων. Για μένα οι άνθρωποι αυτοί είναι η μητέρα μου, οι αδελφές μου και κάποιοι πολύ στενοί φίλοι, που είναι πάντα εκεί για μένα. Το έχουν αποδείξει στο παρελθόν, το αποδεικνύουν σήμερα και ξέρω ότι θα είναι εκεί πάντα, όπως είμαι και εγώ γι’ αυτούς. Αυτός ο πολύ στενός κύκλος των δικών μου ανθρώπων είναι το δίχτυ ασφαλείας μου.
Φαντάζομαι ότι και η ευθύνη που έχεις απέναντι σε δύο μικρά παιδιά είναι ένας λόγος να είσαι δυνατή.
Όταν έχεις αυτή την ευθύνη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να είσαι εκεί, σταθερά, με όλη την ευαισθησία και την αγάπη που έχουν ανάγκη τα παιδιά σου. Και, φυσικά, την ίδια στιγμή με τα όρια, τους κανόνες και όσα πρέπει να τους διδάξεις, αν και πιστεύω ότι τα παιδιά έρχονται στη ζωή μας όχι μόνο για να τα διδάξουμε, αλλά και για να διδάξουν εκείνα εμάς.
Ισχύει αυτό που λένε ότι, για να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα, πρέπει η μαμά να είναι καλά;
Θα σου πω ένα περιστατικό που έγινε πριν από μερικές εβδομάδες: Ήμασταν οι τρεις μας στο πάρκο και για μια στιγμή σκέφτηκα πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να είσαι το σημείο αναφοράς για δύο παιδιά. Η σκέψη αυτή με έκανε να νιώσω περίεργα, μου ήρθε κάτι σαν ζαλάδα και κάθισα στο παγκάκι… Τότε ήρθαν κοντά μου τρέχοντας και τα δύο μαζί και άρχισαν να ρωτάνε: “Μαμά, τι έχεις;”. Συνειδητοποίησα ότι δεν έχω καμία “πολυτέλεια” να χάσω τον έλεγχο ούτε μια στιγμή. Ό,τι νιώθω περνάει απευθείας στα παιδιά, άρα πρέπει να είμαι καλά για να εισπράττουν από μένα την ασφάλεια που έχουν ανάγκη.
Γενικά είσαι άνθρωπος που χάνει τον έλεγχο;
Όταν ασχολείσαι με την πολιτική, το να διατηρείς τον έλεγχο είναι κάτι που αναγκάζεσαι να μάθεις. Περνώντας τα χρόνια και μέσα από τις εμπειρίες που έχω ζήσει, ίσως επειδή έχω περάσει πολλές δυσκολίες, έχω καταλάβει πως όσο πιο ψύχραιμος είσαι στις δύσκολες στιγμές, τόσο πιο σωστές αποφάσεις θα πάρεις. Αλλά και η μητρότητα σε μαθαίνει να είσαι ψύχραιμος, κάτι που, επίσης, έρχεται μέσα από την εμπειρία. Νομίζω ότι όλες έχουμε ανησυχήσει υπερβολικά στον πρώτο πυρετό ή στο πρώτο μικρό χτύπημα! Σε ό,τι αφορά τα παιδιά μας, όλες είμαστε πολύ πιο ευάλωτες. Όμως, με τον χρόνο και την εμπειρία, καταφέρνουμε να ελέγχουμε την κατάσταση.
Ποια είναι η πρώτη σκέψη σου όταν προκύπτει μια κρίση;
Αν έχω ένα χαρακτηριστικό, αυτό είναι ότι και στη μεγαλύτερη αναποδιά το πρώτο που σκέφτομαι είναι “Τι κάνουμε τώρα” και “Πώς προετοιμαζόμαστε για την επόμενη φάση”. Δεν είμαι άνθρωπος που θα σταθεί στο τι συνέβη ή στο πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν γίνει διαφορετικά. Θεωρώ ότι είναι λάθος να αναλωνόμαστε στην υπερανάλυση. Όταν περάσει η μπόρα, θα καθίσω και θα τα σκεφτώ όλα προκειμένου να πάρω μαθήματα για το μέλλον. Αλλά εκείνη τη στιγμή για μένα το ζητούμενο είναι να δω τα πράγματα ρεαλιστικά, ψύχραιμα, με υπομονή και στρατηγική και με τα μάτια στην επόμενη μέρα.
Είσαι από τα δημόσια πρόσωπα που δεν έχουν διστάσει να μιλήσουν για προσωπικά τους θέματα, παρόλο που, ειδικά στην πολιτική, δεν είναι κάτι που συνηθίζεται. Έχεις νιώσει ότι αυτό σε πιέζει κάποιες στιγμές; Ότι θα ήθελες να βιώσεις μια δύσκολη φάση μόνη σου, χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα;
Προσωπικά, δε μου αρέσει ένας πολιτικός να οχυρώνεται γύρω από μια εικόνα την οποία υπηρετεί επειδή έτσι πρέπει. Δε μου ταιριάζει αυτό. Απ’ όταν ξεκίνησα την καριέρα μου αποφάσισα ότι θα είμαι ο εαυτός μου. Κι αν έχω μοιραστεί κάποια πιο προσωπικά θέματα, είναι επειδή όλοι, όλες, περνάμε, τελικά, παρόμοιες καταστάσεις. Μπορεί στην καθημερινότητά μου αυτή τη στιγμή να έχω να διαχειριστώ τις ανάγκες ενός υπουργείου, αλλά στο τέλος της ημέρας είμαι μια γυναίκα που έχει δύο παιδιά και θέλει να ισορροπήσει στους πολλαπλούς της ρόλους, που πρέπει να προχωράει μπροστά, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα… Όπως φυσικά κάνουν και πάρα πολλές γυναίκες.
Δεν έχεις κρύψει ότι περνάς μια δύσκολη φάση στην προσωπική σου ζωή, μιας και είσαι σε δικαστική διαμάχη με τον πρώην σύζυγό σου. Έχει τύχει κάποια άλλη γυναίκα να σε προσεγγίσει για να σου πει ότι και εκείνη περνάει τα ίδια;
Ναι, έχει συμβεί πολλές φορές και μάλιστα ένιωσα ότι μπορεί και να έδωσα με τη στάση μου κουράγιο σε κάποιες γυναίκες, να τις έκανα να σκεφτούν ότι μπορεί τα πράγματα να γίνονται δύσκολα, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Ας κρατάμε τα καλά και ας προχωράμε μπροστά με αισιοδοξία.
Πώς εξηγείς τα τόσο πολλά περιστατικά ενδοοικο-γενειακής βίας που βλέπουμε γύρω μας;
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί άνδρες που νομίζουν ότι η γυναίκα τούς ανήκει. Αυτό προκύπτει και από τις έρευνες. Και μάλιστα δεν είναι μόνο μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και νέοι άνδρες. Έτσι, η επιλογή που έχει μια γυναίκα να πει “Δε θέλω άλλο” και να φύγει από μια σχέση καταλήγει σε κάποιες περιπτώσεις να μην είναι επιλογή, γιατί υπάρχει αυτό το εμπεδωμένο πατριαρχικό στερεότυπο ότι “ανήκει” στον άνδρα, που μπορεί ακόμα και να τη σκοτώσει για να μην την αφήσει να φύγει! Είναι τραγικό!
Ποια είναι η δική σου κόκκινη γραμμή σε μια σχέση;
Η διάρρηξη της εμπιστοσύνης. Για μένα μια σχέση βασίζεται στην εμπιστοσύνη και, προσωπικά, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να την επιβεβαιώνω. Θέλω να τη θεωρώ δεδομένη.
Δεν είναι κάπως ριψοκίνδυνο αυτό;
Ναι, είναι. Αλλά δε θα μπω στη διαδικασία να ψάχνω για ενδείξεις. Αν όμως χαθεί η εμπιστοσύνη, χάθηκαν όλα.
