Του Νίκου Φυλάγγελου
Η μακρά προεκλογική περίοδος στην οποία έχει εισέλθει η χώρα, έρχεται να επιβεβαιώσει μια πραγματικότητα που έχει παγιωθεί στη χώρα μας, ειδικά στην εποχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, όταν υποχώρησε αισθητά το ποιοτικό επίπεδο του πολιτικού δυναμικού.
Οι βουλευτές ενδιαφέρονται για την επανεκλογή τους… και μόνο. Δεν ενδιαφέρονται για το κόμμα τους. Και για τον λόγο αυτό, τρέχουν στις περιφέρειές τους για να διασφαλίσουν ότι οι ίδιοι δεν θα εισπράξουν… ανάθεμα και τοξικότητα για το κόμμα τους.
Οι προσωπικές σχέσεις διατηρούσαν πάντα… υπεραξία στη χώρα μας, ανάμεσα σε πολιτικούς και ψηφοφόρους. Μέρος της διαδρομής για να “κλειδώσουν” οι σχέσεις αυτές μάλιστα, συνιστά η προσπάθεια του βουλευτή να εμφανίζεται ακόμη και… θυμωμένος με την ηγεσία του κόμματός του, όταν διακρίνει ότι κάτι τέτοιο διευκολύνει το να μην επηρεαστεί αρνητικά η προσωπική σχέση του με τον ψηφοφόρο του.
Με συνθήκες απλής αναλογικής και κοινωνικής οργής, που δύσκολα μπορεί να προβλέψει κανείς πού και πώς θα εκδηλωθεί, μπορείτε να βάλετε άφοβα στοίχημα ότι, στις περιφέρειές τους, οι βουλευτές θα εμφανίζονται περίπου… ορφανοί από κόμματα, κάθε φορά που θα καλούνται να απολογούνται για τα κόμματά τους.
