Του Νίκου Φυλάγγελου
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν… Πόσο δίκιο είχε ο Κώστας Καραμανλής, όταν πριν από μια δεκαετία, προτού μας βρει η εθνική τραγωδία των Μνημονίων, προειδοποιούσε την ελληνική κοινωνία για τον εθνικό κίνδυνο της ενσωμάτωσης των άκρων στο “κυρίως αφήγημα”.
Η ακροδεξιά, δηλαδή, που δεν έχει κομματικά σύνορα, διαπνέει οριζόντια το πολιτικό φάσμα, και κυριαρχεί στη δημόσια σφαίρα, με την εκφορά χυδαίας ρητορικής, με ακραία ρατσιστικό αποτύπωμα. Στην πολιτική, στα ΜΜΕ, στην οικονομία, συνολικά στον δημόσιο λόγο.
Η πανδημία του κορονοϊού λειτούργησε ως μεγάλος επιταχυντής. Και επέτρεψε να βγουν στον αφρό και να αναδειχτούν τα “τέρατα” που έκρυβαν πολλοί μέσα τους. Απόψεις βαθιά ρατσιστικές, ακροδεξιές, για όσους δεν εμβολιάζονται, για τους κοινωνικά αδύναμους, για τους αναξιοπαθούντες, συνολικά για εκείνους που βρίσκονται σε μεγαλύτερη ανάγκη.
Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, σε ηθικό αδιέξοδο.
