Με φόντο ακόμη μια εθνική επέτειο, αποξενωμένη και αποστασιοποιημένη από την ηθική κληρονομιά και τις μεγάλες αλήθειες του προγονικού dna, αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά… γύρω του.
Στη γειτονιά του. Στους δρόμους από τους οποίους περνάει. Στον ορατό ορίζοντα. Με το βλέμμα ψηλά. Πόσες σημαίες βλέπουμε στα μπαλκόνια; Πόσες σημαίες έχουν αφεθεί να συντονίζουν τον ρυθμό τους με το χάδι του ανέμου; Πόσες σημαίες δηλώνουν την παρουσία του έθνους μας; Διαχρονική και περήφανη…
Από το 1996, με την τραγωδία και εθνική ταπείνωση των Ιμίων, που «γκρίζαρε» το Αιγαίο και συρρίκνωσε την εθνική αυτοδιάθεση, η έννοια της σημαίας ενσωματώνει πολλαπλές σημειολογίες και συμβολισμούς.
Το καθεστώς Σημίτη χρεώθηκε τη σημαία που… πήρε ο αέρας στα Ίμια. Την υποστολή των εθνικών κεκτημένων, συνδυαστικά με την εθνική περηφάνεια και αξιοπρέπεια. Οι νεώτερες γενιές των Ελλήνων, εμείς, έχουμε την υποχρέωση να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία.
Να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, σημαίες που θα έχουν αντέξει. Σημαίες που θα έχουν αντισταθεί στη φθορά. Σημαίες που θα εμπνέουν για να μην συμβιβαζόμαστε με την παρακμή. Μια παρακμή στην οποία καθηλώθηκε το έθνος μας από το ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας και την εθνική τραγωδία των εθνοκτόνων Μνημονίων.
Η «παρεξηγημένη» πατρίδα
Γύρω από την έννοια της πατρίδας, έχει υφανθεί, όχι απρόσμενα ή αδικαιολόγητα, ένας ιστός σύγχυσης και παραπλάνησης. Ο πατριωτισμός έχει κακοποιηθεί σε πλείστες περιπτώσεις, επειδή στην έκφρασή του έχουν βρει καταφύγιο ασημαντότητες και τυχοδιωκτικές διαδρομές, κυρίως στην πολιτική.
Αξιοποιώντας τις αυθόρμητες εθνικές και πατριωτικές ευαισθησίες της πλειοψηφίας των πολιτών, με όχημα την πατριδοκαπηλία χρίστηκαν καριέρες, στην πολιτική, τα ΜΜΕ, συνολικά και ευρύτερα στον δημόσιο βίο.
Αυτή η «παρεξήγηση» ωστόσο δεν μπορεί και δεν πρέπει να αναιρεί την ουσία της έννοιας της πατρίδας. Χωρίς την οποία οι κοινωνίες πορεύονται στο άγνωστο. Και καταλήγουν στο κενό…
Ένα πολιτικό σύστημα παραδομένο στη σαγήνη της αδιαφορίας
Η σαγήνη της αδιαφορίας, μέσα στην οποία πορεύεται η πλειοψηφία του εγχώριου πολιτικού συστήματος, λειτουργεί ως αναπόφευκτος ανατροφοδότης και μεγάλος επιταχυντής της συστημικής εθνικής κρίσης, αλλά και των παράλληλων κρίσεων που αποσυναρμολογούν την κοινωνία, σκοτεινιάζουν τον εθνικό ορίζοντα, και θολώνουν την εθνική προοπτική.
Με σημείο τομής και ρήγματος τα μεγάλα συλλαλητήρια για την εθνική τραγωδία των Τεμπών, η κοινωνία δείχνει να προσπέρασε το επίπεδο… βρασμού, αναφορικά με τις αντοχές και την υπομονή της.
Η έκρηξη δεν έχει στατικά αλλά συνεπακόλουθα χαρακτηριστικά. Και ένα πολιτικό σύστημα σε ορατή απόσταση από την πραγματικότητα, αδυνατεί να κατανοήσει… τι έρχεται.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 23 Μαρτίου 2025
