Το νερό… νεράκι
Κάθε φορά που δυο πυρηνικές δυνάμεις… φλερτάρουν με τη σύγκρουση, ο πλανήτης δοκιμάζει τα όριά του και κρατάει την ανάσα του. Και η ανθρωπότητα βιώνει μια βαθιά ακύρωση στην πράξη, για το συγκριτικό πλεονέκτημα που μας προσφέρει η πρόοδος του ανθρώπινου γένους, να μπορούμε να συνεννοούμαστε και να βρίσκουμε λύσεις, αντί να… σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.
Η Ινδία και το Πακιστάν έχουν διαμορφώσει συγκρουσιακό κλίμα στα σύνορά τους. Κάτι φυσικά που δεν ξενίζει, σύμφωνα με το ιστορικό παρελθόν τους αλλά και το… ταπεραμέντο των κοινωνιών τους.
Αυτό που ξενίζει είναι ότι το… σενάριο έχει εμπλουτιστεί με την έλλειψη νερού. Η απόφαση της Ινδίας να αναστείλει τη Συνθήκη Ύδατος Ινδού ποταμού, που είχε υπογραφεί το 1960, για τη διαχείριση και κατανομή των υδάτων έξι ποταμών της λεκάνης του Ινδού, μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, διαμορφώνει μια εικόνα από το μέλλον.
Το νερό, ή μάλλον η έλλειψή του, εξελίσσεται σε διαρκή κίνδυνο για τη μελλοντική ευστάθεια της ανθρωπότητας. Για την ισορροπία δύναμης ανάμεσα στα έθνη, και την προοπτική των κοινωνιών να συνεχίσουν να πορεύονται αρμονικά και συνεκτικά.
Η κλιματική αλλαγή την οποία κληρονόμησαν οι γενιές μας, εξελίχτηκε και παγιώθηκε, πολύ γρήγορα, σε επίπεδο κλιματικής κρίσης. Οι πολιτικές ηγεσίες, ανήμπορες να κατανοήσουν και να διαχειριστούν «μεγάλες αλήθειες», λειτουργούν ως μεγάλος επιταχυντής της κρίσης.
Και κάπως έτσι, η διαπίστωση ότι θα πούμε… το νερό, νεράκι, αποκτά άλλη διάσταση. Με πυρηνικά σύννεφα.
Του Κυριάκου Βελισσάριου
