Του Μάνου Οικονομίδη
Η αλύγιστη επιθυμία του μυαλού να ταξιδεύει σε… καλύτερες στιγμές και εικόνες, εξηγείται πλήρως από την ταυτοτική σχέση του ανθρώπου με την ελπίδα, ως μεταβλητή επιτάχυνσης της προόδου. Κοιτάζουμε πέρα και μακριά, για να συρρικνώσουμε την απογοήτευση όσων βρίσκονται μπροστά μας και δίπλα μας.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν και ο Ρίσι Σούνακ… γνωρίστηκαν στη Σύνοδο της Αιγύπτου για το κλίμα. Για την απόλυτη υποχρέωση κάθε ζώσας γενεάς, να μην αποτύχει στον ρόλο του μεταβατικού και συγκυριακού διαχειριστή του πλανήτη, και να τον παραδώσει στις γενιές που θα ακολουθήσουν καλύτερο. Περισσότερο ασφαλή.
Δύσκολο το εγχείρημα. Δύσκολη η υπεράσπιση της ελπίδας ότι το… κακό ριζικό μας θα διαφοροποιηθεί. Κρίση, βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη διανύουμε. Κρίση αξιών, ηθικής και προτεραιοτήτων. Κρίση ηγεσίας…
Ο Γάλλος Πρόεδρος και ο Βρετανός πρωθυπουργός συνθέτουν μια αφοπλιστικά ζωηρή και φρέσκια εικόνα, παρά τις επιμέρους ατέλειες. Ο “Μανού” πρόλαβε ήδη να μας απογοητεύσει και δεν έχει στη διάθεσή του τη συνταγματική προοπτική μιας τρίτης θητείας, ο Σούνακ παρέλαβε το κόμμα του Ουίνστον Τσόρτσιλ και της Μάργκαρετ Θάτσερ… στα πατώματα, μετά την τραγωδία της θητείας της Λιζ Τρας.
Υπάρχει ωστόσο ακόμη ένα ψεγάδι στην εικόνα. Δυο χαρισματικοί επικοινωνιακά πολιτικοί, που δυσκολεύονται να παραμερίσουν την κληρονομιά του τεχνοκράτη. Την άχρωμη και αρτηριοσκληρωτική κληρονομιά του τεχνοκράτη. Τη φυσική… υστέρηση ενός τεχνοκράτη να κατανοήσει εγκαίρως και εις βάθος τις ρωγμές στην κοινωνική ρουτίνα.
Κάπως έτσι, οι λαοί χάνουν την ευκαιρία να ανανεώσουν το ηγετικό αποτύπωμα της ηγεσίας τους. Και το μέλλον χάνει την αυτονόητη πτυχή του…
