Του Μάνου Οικονομίδη
Το σημείο ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη… Εκείνη η στιγμή, η αφορμή, η παρότρυνση, η έμπνευση, που ανακαλύπτουμε μέσα μας, ως αφετηρία αλλαγής. Ο μικρός κυματισμός της ελπίδας, την ανεξάντλητη χρησιμότητα του οποίου για την αρετή της προόδου, μας περιέγραψε τόσο συγκινητικά ο Ρόμπερτ Κένεντι πριν από πολλές δεκαετίες.
Το Πάσχα ως πέρασμα, από περισσότερο δύσκολες εικόνες, από λιγότερο κολακευτικές εκδοχές του εαυτού μας, σε αφηγήσεις αισιόδοξες, ελπιδοφόρες, φωτεινές.
Το μήνυμα της Ανάστασης, ως ανεξίτηλη αφετηρία καινούριων διαδρομών. Με αναπτερωμένο ηθικό. Με ρεαλιστική αισιοδοξία. Με πίστη, πρωτίστως στον εαυτό μας, που σε τελική ανάλυση είναι και ο καλύτερος σύμμαχος ή… εχθρός μας.
Σε μια εποχή με πλεονασματικά φορτισμένο συναισθηματικό φορτίο από διαρκείς, σύνθετες, πολυεπίπεδες και ανατροφοδοτούμενες κρίσεις, η περίοδος της περισυλλογής, που συνόδευσε και το φετινό Πάσχα, ήταν μια αναγκαία αφορμή για να κοντοσταθούμε, να σκεφτούμε, να συζητήσουμε με τον εαυτό μας.
Μια εποχή που γεννάει περισσότερες αβεβαιότητες και ανασφάλειες από όσες μπορεί να διαχειριστεί ακόμη και ένα εκπαιδευμένο μυαλό, αναζητεί αφορμές εκτόνωσης της οργής. Της οργής που διατρέχει πλέον οριζόντια και την ελληνική κοινωνία, αναζητώντας ανέξοδες αφορμές για να ξεσπάσει. Συνήθως άδικα.
Μια καλή αφορμή για (επ)ανακάλυψη της ελπίδας. Της τόσο γοητευτικής και ριψοκίνδυνης, αλλά και αυταπόδεικτα αναγκαίας για τη φυσιολογική συνέχιση της ζωής. Η ελπίδα δεν είναι απλώς το απόλυτο ισοδύναμο στον φόβο. Είναι η απάντηση στον φόβο. Και κάθε φορά που φοβόμαστε λιγότερο, οι κυματισμοί της ελπίδας γίνονται… ωκεανοί γεμάτοι φως. Από εκείνο που στο τέλος, παραμερίζει κάθε σκοτάδι.
