Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2021
Η αδιατάρακτη γραμμή μνήμης της ανθεκτικής υπεραξίας μιας εθνικής κληρονομίας… Του υποσυνείδητου ψιθύρου για την πεπερασμένη χρησιμότητα κάθε γενιάς, η οποία καλείται να διαφυλάξει, να ενισχύσει και να περάσει σε εκείνη που θα την ακολουθήσει τις αναμνήσεις που γεννούν πρόοδο, έχοντας νωρίτερα σεργιανίσει στην πάντα επώδυνη συναισθηματικά γειτονιά της ελπίδας. Της προσδοκίας του καλύτερου, το ραντεβού με το οποίο έχει με συνέπεια λυτρωτικά χαρακτηριστικά για την ψυχολογία μνήμης κάθε ανθρώπου.
Η χώρα μας, ένα έθνος περήφανο και ιστορικά ανθεκτικό, με διαδρομή δημιουργικής προσφοράς στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Η χώρα στην οποία γεννήθηκε (κάποτε) η Δημοκρατία, και… ταχυδρόμησε στο μέλλον μια κιβωτό γνωστικής κληρονομιάς, που επέτρεψε στις γενιές οι οποίες ακολούθησαν, να την ενσωματώσουν και να την εξελίξουν, μέσω κινημάτων όπως του Διαφωτισμού. Η διαρκής γοητεία της Αναγέννησης, ως βιωματικής καθημερινότητας που ανατροφοδοτεί τη διεκδίκηση της προόδου, και παραμερίζει τους δισταγμούς.
Το έθνος των Ελλήνων που… θα μπορούσε να συνεχίσει να γράφει Ιστορία. Να οικοδομεί καινούριους «Παρθενώνες», να διευκολύνει την πρόσβαση της ανθρώπινης σκέψης σε μονοπάτια απενοχοποίησης της απορίας και της αβεβαιότητας.
Εμείς οι Έλληνες, θα μπορούσαμε να πετύχουμε πολλά. Αν είχαμε εξορθολογήσει την ταυτοτική υπεροχή της ηχούς του εθνικού dna σε κάθε γωνιά του πλανήτη, κάθε εποχή της ανθρωπότητας. Αν δεν εγκλωβιζόμασταν σε ατελείς ηγεσίες, στο σύνολο του δημοσίου βίου, αν δεν συμβιβαζόμασταν με τον μαρασμό της παρακμής, αν σηκωνόμασταν κάθε φορά που πέφταμε, με το χαμόγελο αυτοπεποίθησης του πείσματος, αντί για τη μιζέρια της γκρίνιας.
Σε μια εποχή ακραίων αβεβαιοτήτων, αλλά και… άκρων και ακροτήτων γενικώς, η σημερινή Ελλάδα συνεχίζει να συζητά για «εθνικούς μύθους», να πορεύεται σε (ροζ)… συννεφάκια. Μια εξοργιστική υστέρηση στη δημιουργική επανατοποθέτηση εθνικών προτεραιοτήτων, εθνικών συμμαχιών, αλλά και στην κατανόηση ενός διεθνούς περίγυρου, ο οποίος δεν προσαρμόζεται στις σιωπηλές και ανομολόγητες επιθυμίες κάθε έθνους, αλλά αναζητεί και βρίσκει πεδίο συνεννόησης μονάχα στην, κάθε άλλο παρά παρεξηγημένη έννοια του «συμφέροντος».
Η εκλογή του «θεραπευτή» Μπάιντεν στην ηγεσία των ΗΠΑ, ως λυτρωτικής παρένθεσης στη «μεγάλη αναταραχή» που συνόδευσε τα χρόνια της Προεδρίας Τραμπ, συνδέθηκε με καλπάζουσες προσδοκίες αναφορικά με τα εθνικά θέματα, αλλά και το ευκταίο «τσαλάκωμα» της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν. Κάτι φυσικά που δεν συμβαίνει και δεν πρόκειται να συμβεί.
Η… γενναιόδωρη χάρη που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας, είναι να μην αποστρέφουμε τη ματιά μας από τον καθρέφτη της πραγματικότητας. Η δε ουσιαστική επίλυση ενός υπαρκτού προβλήματος, προϋποθέτει τον πρόλογο της ειλικρινούς αναγνώρισης της ύπαρξής του.
Κάθε άλλη προσέγγιση και αφήγημα, εξυπηρετούν τη διαιώνισή του. Εννοείται και την επιδείνωσή του…
