Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024
Ο λαός μας έχει μια σπάνια ευχέρεια να υποκύπτει στη γοητεία που ακούν τα… παραμύθια. Κάτι απολύτως λογικό εφόσον θα μιλούσαμε για μικρά παιδιά, όχι όμως ανεκτό για τις μεγαλύτερες ηλικίες, που θα έπρεπε να επιδεικνύουν στοχοπροσήλωση στην πραγματικότητα. Και την αποτελεσματικότερη διαχείρισή της.
Μια σειρά από τομές στον χρόνο και τη συγκυρία το τελευταίο διάστημα, ζητήματα αιχμής ή συρρικνωμένης σημασίας που απασχόλησαν τη δημόσια σφαίρα, προσφέρουν επαρκές δείγμα γραφής για την… ατέλεια του συγκεκριμένου εθνικού αποτυπώματος.
Σε διεθνές επίπεδο, η μόνιμη συζήτηση για τον «απομονωμένο» Ερντογάν που περίπου… κακοποιείται από τη συλλογική Δύση, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια συζήτηση που κάποια στιγμή διανθίστηκε με τη… θρυλική παρουσία του «Τουρκοφάγου» Μενέντεζ.
Και από εκεί, στη συζήτηση που άνοιξε για το… εθνικό απωθημένο της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ακρόπολη, με όρους αξιοπρέπειας, ειλικρίνειας και ιστορικού σεβασμού.
Εθνικοί μύθοι ως βολικές αυταπάτες…
Ο «απομονωμένος» Ερντογάν και ο «Τουρκοφάγος» Μενέντεζ
Η… απομόνωση του Ταγίπ Ερντογάν υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα αγαπημένο θέμα συζήτησης στον δημόσιο βίο, με αρκετούς πρόθυμους να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του σχετικού αφηγήματος.
Δηλαδή, ότι ο Τούρκος Πρόεδρος περίπου έπεφτε θύμα… κακοποίησης, δεν είχε ρόλο και λόγο στη διεθνή σκηνή και μηδενική παρέμβαση στη διαμόρφωση των διεθνών ισορροπιών, ειδικά στην ευρύτερη περιοχή μας.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα αποδείχτηκε και αποδεικνύεται εκ διαμέτρου αντίθετη. Όπως συνέβη και με έναν άλλο… μύθο, εκείνον του «Τουρκοφάγου» Ρόμπερτ Μενέντεζ, η προ μηνών καταδίκη του οποίου από την αμερικανική Δικαιοσύνη τον έχει καταστήσει περίπου συνώνυμο της πολιτικής απαξίωσης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ο Μενέντεζ που… έγινε φιλέλληνας μόλις τα τελευταία χρόνια της πολυδεκαετούς παρουσίας του στο αμερικανικό Κογκρέσο.
Τα Γλυπτά και το καθεστώς… επιστροφής τους
Ο άλλος μεγάλος εθνικός μύθος, ένα διαρκές εθνικό απωθημένο, αφορά φυσικά τα Γλυπτά του Παρθενώνα και την προοπτική επιστροφής στον φυσικό χώρο τους, στην Ακρόπολη. Εκεί από όπου τα έκλεψε ο Λόρδος Έλγιν.
Το θέμα ωστόσο είναι το… καθεστώς επιστροφής των Γλυπτών. Ως τι θα μας τα επιστρέψει η Μεγάλη Βρετανία, από τη στιγμή που πρόκειται για… προϊόν κλοπής, και οι κληρονόμοι της ληστείας αρνούνται να την αναγνωρίσουν ως τέτοια.
Ο αγώνας της Μελίνας Μερκούρη, που συνδέθηκε με τα Γλυπτά περισσότερο από κάθε άλλον Έλληνα στη νεώτερη Ιστορία, αφορούσε τον επαναπατρισμό τους με αναγνώριση από τους Βρετανούς της ελληνικής κυριότητάς τους. Δεν θα έβλαπτε και μια ετεροχρονισμένη συγγνώμη προς το ελληνικό έθνος για την κλοπή από τον Λόρδο Έλγιν.
