Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Οι εχθροί εντός των τειχών είναι πάντοτε οι περισσότερο επικίνδυνοι. Ύπουλοι και βουλιμικοί να εξυπηρετήσουν τις τυχοδιωκτικές επιδιώξεις τους, αδιαφορώντας για τα θύματα που αφήνει το πέρασμά τους. Ακόμη και όταν πρόκειται για την ίδια την αστική Δημοκρατία, και μάλιστα στη χώρα την οποία η Ιστορία χειροκροτεί ακόμη ως το “μαιευτήριο” της.
Η συζήτηση για το σκάνδαλο των υποκλοπών στη Βουλή, στο πλαίσιο της διαδικασίας πρότασης μομφής, είναι τόσο αποκρουστική, που τρομάζει για τη χαμένη ποιότητα της Δημοκρατίας. Ακραίοι και υστερικοί, με ρητορική καφενείου και επιχειρήματα που προσβάλλουν την κοινή λογική, ισοπεδώνουν το επίπεδο της Δημοκρατίας. Την απειλούν ευθέως με… Γενοκτονία.
Όλοι οι αυτοί οι διασκεδαστές, στα όρια του παρατράγουδου, μοιραίες παραφωνίες για τις θυσίες που προηγήθηκαν, ώστε το έθνος μας να διάγει συνθήκες αδιαπραγμάτευτης και αμετάκλητης Δημοκρατίας, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, λειτουργούν ως μεγάλοι επιταχυντές του μίσους και του εθνικού διχασμού.
Λειτουργούν ως χρυσοί χορηγοί των άκρων. Και δεν ενοχλούνται, προφανώς. Επειδή μέσα τους, και οι ίδιοι ακραίοι είναι.
