Του Μάνου Οικονομίδη
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να αντέξει στον πειρασμό να μην προσεγγίσει με δέος την περίπτωσή του. Πώς κατάφερε να επιβιώσει; Τόσο έντονα και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα…
Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου κατάφερε να κερδίσει μια θέση στην… ακαδημαϊκή προσέγγιση και ανάλυση της πολιτικής, ως ο μακροβιότερος πρωθυπουργός του Ισραήλ. Εκείνος που ξεπέρασε ακόμη και τον Μπεν Γκουριόν. Εκείνος που διεσώθη από υποθέσεις διαφθοράς αλλά και την αυταπόδεικτη κόπωση της ισραηλινής κοινωνίας. Εκείνος που μας επιβεβαίωσε ότι, πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, όταν… αγκάλιασε ακόμη και τους Άραβες, προκειμένου να διευρύνει τις εκλογικές δεξαμενές του.
Στις εκλογές της 23ης Μαρτίου, τέταρτες μέσα σε δυο χρόνια, οι δημοσκοπήσεις προδικάζουν και πάλι θρίλερ. Όχι για την πρωτιά, που την έχει εξασφαλίσει (και με άνεση) το Λικούντ. Αλλά για τις μετεκλογικές ισορροπίες που θα διαμορφωθούν στη νέα Κνεσέτ και το πόσο εφικτή θα καταστήσουν μια νέα πρωθυπουργία Νετανανιάχου, ηγούμενος των συμμάχων του της ριζοσπαστικής Δεξιάς.
Οι εκλογές αυτές, όπως και οι προηγούμενες, έχουν μονάχα ένα θέμα. Τον “Μπίμπι”. Ούτε πολιτικά προγράμματα, ούτε στρατηγικές, ούτε οραματικές αφηγήσεις για ένα διαφορετικό μέλλον. Κάλπες δημοψηφίσματος για τον χαρακτήρα και τη διαδρομή ενός πολιτικού. Κάλπες απρόβλεπτες…
