Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2022
Η ενδιαφέρουσα διαδρομή από τον καναπέ… στην κάλπη. Ο οδικός χάρτης της εσωτερικής ζύμωσης ενός ενεργού πολίτη, για τη στιγμή-ωδή στη Δημοκρατία, τη συνειδητή ψήφο στις εκλογές, για εκείνους στους οποίους θα εκχωρήσει το δικαίωμα να αποφασίζουν και να υπογράφουν για τη ζωή του.
Η διαδρομή δεν είναι εύκολη, δεν είναι αυτονόητη, δεν είναι μονοσήμαντη. Γι’ αυτό και οι εκλογές αποτελούν την πιο συναρπαστική… ηχώ της Δημοκρατίας. Σε συνθήκες ευδαιμονίας, μετατρέπονται σε εργαστήρι παραγωγής καινούριων ιδεών, οι οποίες συνηθέστατα συνοδεύονται και από τους εκφραστές τους, εκείνους που αναλαμβάνουν να τις υλοποιήσουν. Σε συνθήκες διαρκούς κρίσης, οι πολίτες, η κοινωνία και φυσικά το «σύστημα» τείνουν να τις υποτιμήσουν, να τις προσεγγίσουν ως… λεπτομέρεια.
Αν κάνουμε μισό βήμα πίσω, για να δούμε καλύτερα τη μεγάλη εικόνα της τρέχουσας συγκυρίας, είναι μάλλον αυτονόητο ότι, τόσο στη χώρα μας όσο και στη συλλογική Δύση, δηλαδή στα έθνη που συνοδεύουν την ιστορική διαδρομή τους από την κληρονομιά των ιδεών του Διαφωτισμού και της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, οι συνθήκες της ζωής μας δεν παραπέμπουν σε ευδαιμονία. Συνιστούν κρίση.
Κρίση διαρκείας και με ανατροφοδοτούμενες αφορμές και αφετηρίες, κρίση αξιών, ηθικής και προτεραιοτήτων, κρίση ηγεσίας, κρίση Δημοκρατίας. Οι συνέπειες στον πυρήνα της εκλογικής διαδικασίας, αναπόφευκτες και άβολες.
Η διαρκής υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειάς μας, οδηγεί σε συρρίκνωση της επιθυμίας συμμετοχής στα κοινά, στις εκλογές, στο συλλογικό γίγνεσθαι. Το κενό που προκύπτει, το καλύπτουν άγαρμπα και επιθετικά τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Τους τελευταίους μήνες, στη σκιά της ουκρανικής κρίσης και των δραματικών συνεπειών της στην ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών, στην ήπειρό μας βλέπουμε… τέρατα στον καθρέφτη, σε κάθε κάλπη που στήνεται. Στην Ουγγαρία, στη Σερβία, στη Γαλλία, στη Σουηδία, στην Ιταλία. Ο «χορός των τεράτων» δεν σταματάει, αλλά έχει συνέχεια. Και συνέπειες…
Ζητούνται εμπνευσμένες και οραματικές ηγεσίες. Σε αδιαμεσολάβητη σχέση με την κοινωνία την οποία καλούνται να εκφράσουν. Με την πραγματικότητα. Και με την… κοινή λογική.
