Γράφει η Ίρις Ζωγράφου
Διεθνολόγος
Με τη Γαλλία να αποτελεί τη μόνη ευρωπαϊκή δύναμη που κατέχει πυρηνικές κεφαλές (έστω και λίγες), οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές σε περίπου ένα μήνα είναι ίσως αυτό που λέμε «όλα τα είχαμε, αυτό μας έλειπε».
Ο Μακρον δοκιμασε τις αντοχές των Γάλλων όταν πριν την έλευση της πανδημίας ανακοίνωσε την υλοποίηση δεκαετούς μεταρρυθμιστικού προγράμματος, που ανέβαζε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65, απο τα 62. Οι απεργίες και αντιδράσεις μαζικής κλίμακας που συνάντησε υπήρξαν πρωτοφανείς, αλλά ελεω Covid-19, όλα τελικά πάγωσαν.
Μέσα σε όλα, με τους Ζεμούρ και Λεπέν να έχουν ακροβολιστεί για τη μάχη του δεύτερου γύρου από το οχυρό της Ακροδεξιάς, έχοντας αναπόφευκτα φορτωθεί την πικρή επίγευση των πολεμικών ορέξεων του Πούτιν, η επικράτηση του Μακρόν φαίνεται προδιαγεγραμμένη.
Μόνο τον τελευταίο μήνα, ο Μακρόν συνομίλησε απευθείας με τον Πούτιν 12 φορές – σε μια προσπάθεια διπλωματικού κατευνασμού των τραγικά αιματηρών συρράξεων στην Ουκρανία.
Αρκεί αυτό για να του χαρίσουν οι Γάλλοι μια δεύτερη θητεία, σπάζοντας το σερί των προηγούμενων δύο Προέδρων, του Νικολά Σαρκοζί και του Φρανσουά Ολάντ, που εκλέχτηκαν για μόνο μια; Πιθανόν.
Θα είναι αυτό εύκολο αν η μετριοπαθής Πεκρές από την Κεντροδεξιά προκριθεί στο δεύτερο γύρο; Απίθανο.
Αυτή τη φορά, οι γαλλικές κάλπες θα ενσωματώσουν κάτι περισσότερο από τα εγχώρια, εθνικά τους προτάγματα…
