Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα OneVoice, την Κυριακή 26 Μαϊου 2024
Σε μια από τις σημαντικότερες ομιλίες που έχει γεννήσει το ανθρώπινο μυαλό τις πολλές τελευταίες δεκαετίες, ο… εμπνευσμένος Κένεντι, ο Ρόμπερτ, το μυαλό πίσω από τη βιτρίνα του Κάμελοτ και του αδελφού του και Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, μας χάρισε μια ζωογόνο ενατένιση του κοινού μέλλοντός μας.
Εντόπισε και διηγήθηκε τον «μικροσκοπικό κυματισμό της ελπίδας». Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος υπερασπίζεται μια ιδέα, ενεργεί για να βελτιώσει τις ζωές άλλων ανθρώπων και δεν παραμένει σιωπηλός απέναντι στην αδικία, προκαλεί έναν μικροσκοπικό κυματισμό ελπίδας. Και αυτοί οι μικροσκοπικοί κυματισμοί, από διαφορετικές αφετηρίες και από διαφορετικούς πρωταγωνιστές, ενώνονται, λειτουργώντας ως παράδειγμα μεταξύ των ανθρώπων, συνθέτοντας ένα ορμητικό κύμα, το οποίο μπορεί να γκρεμίσει ακόμη και τα ισχυρότερα τείχη καταπίεσης.
Υπέροχη η αφήγηση, δεν νομίζετε; Στα δικά μας τώρα… Η αλλαγή υπήρξε ιστορικά η αφετηριακή κινητροδότηση της προόδου. Η υπέρβαση αχρείαστων στερεότυπων από ένα αναχρονιστικό χθες. Η εξέλιξη και ο συγχρονισμός με το μέλλον. Ο εμπλουτισμός της ηθικής χάρτας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ώστε συλλογικά και συνεκτικά να σπρώχνουμε μπροστά την ανθρωπότητα.
Μια ωδή στην υποκρισία
Τα τελευταία πολλά χρόνια, και στη χώρα μας, σεργιανίζουν με ανέμελη ελαφρότητα στον δημόσιο βίο ατελείς περσόνες με ηθική και συναισθηματική ατροφία, που κάνουν καριέρες ως… δικαιωματιστές/δικαιωματίστριες.
Υιοθετώντας και επιβάλλοντας φρικώδεις προσφωνήσεις όπως το «βουλεύτρια», και υποτιμώντας τον κοινό, συνειδησιακό αγώνα για την ανάδειξη του ρόλου της γυναίκας, με την εξευτελιστική συνθηκολόγηση της εικόνας (και του ηχοχρώματος των λέξεων), επειδή τους φαντάζει κοπιώδες και δυσερμήνευτο το να ασχοληθούν με την ουσία. Με το βάθος του περιεχομένου.
Πρόκειται για τους/τις λεγόμενους/λεγόμενες «εισοδηματίες του δικαιωματισμού». Δεν πιστεύουν στην πραγματικότητα τη συντριπτική πλειονότητα όσων διακονούν στη δημόσια σφαίρα. Δεν τα ενσωματώνουν ως αυθόρμητη συμπεριφορά στην καθημερινότητά τους. Δεν εμβαθύνουν και περιφρονούν την ανατροφοδοτική δύναμη του παραδείγματος. Γίνονται το πρόβλημα που… υποτίθεται ότι διεκδικούν να λύσουν.
Μίσος, διχασμός… (προσωπική) ευημερία
Το παράδειγμα άλλωστε το προσέφεραν ηχηρά και σε πολλαπλασιαστικές δόσεις καθόλη τη μοιραία περίοδο της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, οι… εισοδηματίες του διχασμού. Εκείνοι που καλλιέργησαν το μίσος, στην ελληνική κοινωνία και τον δημόσιο βίο, ώστε να ευημερήσουν πολιτικά. Και προσωπικά. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, απέναντι στα οποία επιδείξαμε ασυγχώρητη ανοχή. Με αποτέλεσμα η χώρα να έχει εγκλωβιστεί στη φθορά της παρακμής.
