Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ένας πεσιμιστής, θα χαμήλωνε μελαγχολικά τα μάτια, αναλογιζόμενος το κατάντημα της σημερινής ανθρωπότητας, με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, και τις αναπόφευκτες, βλαβερές συνέπειες της παρουσίας τους στη ζωή των κοινωνιών.
Ένας ρεαλιστής, θα χαμογελούσε με πίκρα, αναλογιζόμενος ότι αντίστοιχα… παρατράγουδα ζει η ανθρωπότητα καθόλη τη μακρά διαδρομή της, επίσης με τις αντίστοιχες βλαβερές συνέπειες.
Η διαφορά βρίσκεται στην… ποσόστωση. Πόσα… παρατράγουδα αντέχει κάθε εποχή. Και πόσα αξιακά ισοδύναμα λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης της ανασφάλειας της κοινωνίας.
Η τρέχουσα συγκυρία είναι ομολογουμένως από τις χειρότερες στη σύγχρονη Ιστορία της ανθρωπότητας. Με διαδοχικές κρίσεις, από την οικονομία μέχρι την υγεία, να τις διαχειρίζονται ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων. Και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Με την επικινδυνότητα για τις κοινωνίες να πολλαπλασιάζεται.
Δεν αξίζει στις κοινωνίες να περιφέρονται μεταξύ “δικτατόρων” και… διορισμένων. Ο Ταγίπ Ερντογάν και ο Μάριο Ντράγκι μοιράζονται μέρος της ευθύνης για τα αδιέξοδα των κοινωνιών της εποχής μας. Και επειδή οι “δικτάτορες” είναι γονιδιακά επικίνδυνοι, το να προσπαθούν να τους μοιάσουν οι “διορισμένοι”, καθίσταται μοιραία προβληματικό.
