Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν μπορούσες να τον προσεγγίσεις… στο μέσο της διαδρομής. Είτε θα τον λάτρευες, είτε θα τον απεχθανόσουν. Ο κατεξοχήν γητευτής των παθών της ελληνικής κοινωνίας, ο άνθρωπος που κατανόησε εγκαίρως το dna των Ελλήνων και… το πείραξε.
Αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του, και διαπιστώνοντας το επίπεδο… κάτω από το πάτωμα, που διέκρινε τους περισσότερους από τους ηγέτες που περπάτησαν μετά από εκείνον, στον χώρο του Κέντρου αλλά και συνολικά στη χώρα, δεν μπορείς ωστόσο παρά να μην αναγνωρίσεις τον κυνισμό της διορατικότητάς του. Την ωμότητα με την οποία αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα.
Το 1995, στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών στην οποία συμμετείχε, μίλησε για το “Διευθυντήριο” που μεθοδικά αφαιρούσε τη δύναμη της εξουσίας από τους εκλεγμένους, και την παρέδιδε στους χαμηλόβαθμους γραφειοκράτες των Βρυξελλών.
Μερικά χρόνια πριν, όταν τον πληροφόρησαν ότι ο Κώστας Σημίτης, ο… καταλληλότερος για τις δημοσκοπήσεις των διαπλεκομένων συμφερόντων, κέρδισε τη μάχη για τη διαδοχή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μετά από ένα πρωτοφανές και ιστορικά βάρβαρο παρασκήνιο… τακτοποίησης συμφερόντων… άλλαξε πλευρό στο κρεβάτι του Ωνασείου. Είχε μιλήσει εγκαίρως για τους “Δεξιούληδες”, που από την εποχή του “βρώμικου 1989” έδειχναν… βουλιμικοί για συνεργασία με την “επάρατη”, όπως αποκαλούσε η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Ο “δεξιούλης”, έμεινε στην πρωθυπουργία για 8 ολόκληρα χρόνια, μια σκοτεινή περίοδο, με σκάνδαλα που οδήγησαν σε βίαιη αναδιανομή πλούτου εις βάρος των μη προνομιούχων, μετέτρεψαν τη διαφθορά σε κυβερνητική πρακτική και τη διαπλοκή σε αποτύπωμα υπογραφής και συνοδοιπόρο εκείνης της εξουσίας, με τον ίδιο τον “αρχιερέα” Κώστα Σημίτη, να αρνείται να δεχθεί την κρίση της κοινωνίας που “κακοποίησε”, και να παραδίδει στις εκλογές του 2004 ένα “θαμπό δαχτυλίδι” στον Γιώργο Παπανδρέου.
Μετά το δραματικό… ημίχρονο πρωθυπουργίας του τελευταίου των Παπανδρέου, που μας οδήγησε στην εθνική καταστροφή του Μνημονίου, η περίοδος του Ευάγγελου Βενιζέλου χαρακτηρίστηκε από την επέλαση των… ξεχασμένων “Δεξιούληδων”, όπως τους αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και η συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, έβαλε ταφόπλακα στην προνομιακή σχέση του ΠΑΣΟΚ με τους μη προνομιούχους και την πατριωτική πτέρυγα του Κέντρου, με αποτέλεσμα στις εκλογές του 2015, τον Ιανουάριο, το Κίνημα που βρισκόταν στην εξουσία, ακόμη κι όταν… δεν ήταν στην κυβέρνηση, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, να συρρικνωθεί σε… κόμμα τσέπης.
Με το ιστορικά χαμηλό ποσοστό του 4,68%, το ΠΑΣΟΚ κινδύνευσε να μην μπει στη Βουλή. Ήταν έβδομο κόμμα στην προτίμηση των Ελλήνων. Έβδομο. Αυτό το κόμμα που… χωρούσε σε ταξί, παρέλαβε η Φώφη Γεννηματά, και με αξιοπρέπεια το κράτησε όρθιο, χωρίς να υποκύψει στη “βαρβαρότητα” του ΣΥΡΙΖΑ, που κυριαρχεί πλήρως στον χώρο της πάλαι ποτέ ιστορικής κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, και χωρίς να επαναλάβει την ανιστόρητη ηθική παρακμή της περιόδου 2012-2015, που αποξένωσε το Κίνημα το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου από τις ρίζες του.
Όλα αυτά σεργιανίζουν στη σκέψη κάθε… μη ορφανού της εποχής Σημίτη και βουλιμικού να “ενσωματωθεί” στη σημερινή πολιτική παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη, βλέποντας τις αντιδράσεις των “ασπόνδυλων”, στην πολιτική, τα ΜΜΕ και τα social media, κατά της Φώφης Γεννηματά, μετά την απομάκρυνση του Ανδρέα Λοβέρδου από το αξίωμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου.
Μοιραίοι και τραγικοί.
