Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μια ωδή στη συγκυρία, που μπορεί να λειτουργήσει ως σημείο καμπής για το πολιτικό σύστημα, περισσότερο και από τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής.
Με τους 17χρονους να ψηφίζουν για πρώτη φορά στις κάλπες που θα στηθούν τους επόμενους μήνες στη χώρα, και την οργή να… χορεύει, στη βαριά σκιά της ανείπωτης τραγωδίας των Τεμπών, είναι μάλλον δύσκολο να προδικάσει κανείς το μέλλον που ήδη ξεκίνησε.
Στην επιστήμη της κλινικής ψυχολογίας, μπορεί κανείς να διαβάσει πλεόνασμα αναλύσεων για την “ενοχή γενεών”, και το ταυτοτικό σύνδρομο που αποκτούν, ειδικά οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι, όταν αισθάνονται ότι πρέπει να ενεργήσουν και εξ ονόματος συνομήλικων, ή κοντινών στην ηλικία παιδιών, που βίωσαν κάποια αδικία. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τη αναστρέψιμη τραγωδία του θανάτου.
Οι 17χρονοι που θα φτάσουν στην κάλπη, και μάλιστα για πρώτη φορά στη ζωή τους, θα ψηφίσουν για… δυο. Θα ψηφίσουν και για τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη, και στερήθηκαν βίαια το δικαίωμα να ζήσουν τα όνειρά τους. Να ζήσουν, γενικώς.
Όταν το πολιτικό σύστημα κατανοήσει αυτή τη μεγάλη, έστω και άβολη αλήθεια, ίσως αλλάξει ρεπερτόριο, αισθητική, ρητορική και συμπεριφορά. Η οργή δεν θα ξεθυμάνει από μόνη της. Ειδικά όταν την ανατροφοδοτούν εισοδηματίες του μίσους και του διχασμού, στην πολιτική και τα ΜΜΕ.
