Μια χώρα που έχει εγκλωβιστεί στην αυθόρμητη σκέψη να κοιτάζει διαρκώς στο παρελθόν της, όσο ένδοξο κι αν είναι αυτό, είναι προφανώς μια χώρα καταδικασμένη να μην δημιουργήσει καινούριες αφηγήσεις. Να μην ζήσει… μέλλον.
Δυστυχώς, στη σχετική κατηγορία, η δική μας χώρα κατέχει προνομιακή θέση. Η Ελλάδα μας μοιάζει εθισμένη να θυμάται περασμένα μεγαλεία. Παρθενώνες. Και εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να χτίσει ένα διαφορετικό μέλλον. Ούτε φυσικά καινούριους «Παρθενώνες».
Στις 13 Αυγούστου, συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Πόσο μακρινό και μελαγχολικό φαντάζει το 2004. Μια σταγόνα Ιστορίας χωρίς συνέχεια. Που χάθηκε στον ωκεανό των εθνικών αδιεξόδων που ακολούθησαν.
Μεγαλεία, όντως. Περασμένα, όντως. Χωρίς τις αντικειμενικές συνθήκες για να ξαναζήσουμε αντίστοιχες στιγμές. Στιγμές εθνικής ανάτασης. Στιγμές εθνικής αυτοπεποίθησης. Στιγμές εθνικού «συναγερμού», όπου θα παραμερίσουμε τα λίγα και μικρά που μας χωρίζουν, και θα σταθούμε στα πολλά και μεγάλα που μας φέρνουν κοντά.
Οι Αγώνες του 2004 ήταν η μεγάλη, χαμένη ευκαιρία των ζώσων γενεών. Λόγω και της ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης του λαού μας, θα μπορούσαν να είναι η αφετηρία μιας διαφορετικής εποχής. Ο πρόλογος της «επόμενης Ελλάδας».
Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Αντιθέτως, συνδέθηκαν με την απαρχή της κρίσης, που οδήγησε στην εθνική χρεοκοπία, τα Μνημόνια, την καταστροφή.
Ως έθνος, έχουμε τη φυσική επιλογή να διαλέξουμε… ψυχοσύνθεση. Είτε θα συνεχίζουμε να κοιτάζουμε μελαγχολικά προς τα πίσω, με κίνδυνο να… σκοντάψουμε. Είτε θα αναζητήσουμε προστιθέμενες αξίες και εθνική αυτοπεποίθηση, για να πάμε πιο μακριά. Στο χέρι μας είναι.
Του Μάνου Οικονομίδη
