Του Μάνου Οικονομίδη
Ακριβώς μια μέρα πριν την επέτειο της Συνωμοσίας της Πυρίτιδας… Πόσο χιούμορ πια, αυτό το ατίθασο θηλυκό που λέγεται Ιστορία… Πριν ξημερώσει η 5η Νοεμβρίου του 2008, η Πολιτεία του Οχάιο στις ΗΠΑ ταχυδρομούσε στην Ιστορία των εθνών, ένα μήνυμα που θα έκανε ακόμη και τον “πατέρα του αμερικανικού έθνους”, τον Αβραάμ Λίνκολν, να συγκινηθεί…
Ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα γινόταν ο πρώτος Αφρο-Αμερικανός Πρόεδρος στην Ιστορία της μοναδικής υπερδύναμης που μας κληρονόμησε ο Ψυχρός Πόλεμος. Ένας χαρισματικός δικηγόρος από το Ιλινόις, ανάγκασε το Σικάγο, την πόλη στην οποία ανδρώθηκε, να μεταμφιεστεί, έστω για λίγο, σε δική του πόλη, από “πόλη του Μάικλ Τζόρνταν”.
Η εξέγερση της σιωπηλής πλειοψηφίας ήταν εκκωφαντική. Ο Μπαράκ Ομπάμα, με πολιτικό ταίρι τον Τζο Μπάιντεν, έφτασε στο 52,9%, έναντι 45,7% που συγκέντρωσε ο συμπαθής και αξιοπρεπής Τζον ΜακΚέιν, φορτωμένος με το προεδρικό χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, και έχοντας ως υποψήφια Αντιπρόεδρο την… αφόρητη Σάρα Πέιλιν.
Στο σκέλος των ψήφων ωστόσο, η ηχώ της επικράτησης Ομπάμα ήταν συγκλονιστική. Η διαφορά του από τον ΜακΚέιν έφτασε σχεδόν στα 10 εκατομμύρια ψήφους, με τον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος να φτάνει λίγο πριν από τα 70 εκατομμύρια. Τόσοι ήταν οι Αμερικανοί που έβλεπαν στο πρόσωπό του τον “προφήτη της Αλλαγής”. Εκείνον που θα έπαιρνε τη σκυτάλη από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Ρόμπερτ Κένεντι, για να εκφράσει την “ξεχασμένη κοινωνία”.
Μετά από 8 χρόνια στο Οβάλ Γραφείο, η διακυβέρνηση Ομπάμα αποδείχτηκε κατώτερη εκείνων των ασυγκράτητων προσδοκιών. Η ουσία ωστόσο, δεν αλλάζει. Το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου του 2008, έσπασε ο τροχός της Ιστορίας. Οι ιδέες άλλωστε, είναι αλεξίσφαιρες…
Μετά από 14 χρόνια, η ελπίδα συνεχίζει να δίνει τη συνειδησιακή μάχη απέναντι στο μίσος και τον φόβο. Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα ισχυρότερο από μια όμορφη ιστορία, που σεργιανίζει στις καρδιές των ανθρώπων.
We’ ve come too far, to turn back now…
