Του Νίκου Φυλάγγελου
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ανήκει στην κατηγορία των συνηθισμένων, που σε αφήνουν αδιάφορο. Παρόλο που ο ίδιος κινείται στον μεσαίο χώρο, δεν μπορείς να κρατήσεις… μεσαίες αποστάσεις απέναντί του. Είτε τον συμπαθείς, πολύ, είτε τον αντιπαθείς, πολύ. Και στις δυο αφετηρίες ωστόσο, τον αναγνωρίζεις.
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά έχει σπαταλήσει μεγάλο προσωπικό κεφάλαιο υπεραξίας, σε συγχρωτισμό με… τελευταίους. Με αποτέλεσμα να φρενάρει τη δική του διαδρομή προς την κορυφή. Ακόμη και έτσι όμως, απέφυγε τη γοητεία να ενστερνιστεί μια χειρότερη εκδοχή του εαυτού του.
Σε μια περίοδο που μυρίζει βαθιά παρακμή για την Ελλάδα, με ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων, γεμάτο… παρατράγουδα, υστερικούς διασκεδαστές, ακραίους, τυχοδιώκτες και μετακινούμενους περαστικούς από το ένα κόμμα στο άλλο, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανοίγει ζητήματα ιδεών. Για τις υποκλοπές, για το κράτος Δικαίου, για την έννοια της Δικαιοσύνης, για την ανεξαρτησία των Θεσμών, για το περιεχόμενο της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Η συνεπής ρητορική του, προκάλεσε την έκρηξη των τοξικών ακροκεντρώων. Εκείνων που… σιτίζονται από διαφορετικά κόμματα κάθε φορά, υπηρετώντας την προσωπική ανάγκη επιβίωσης και μόνο. Χωρίς αρχές και ιδέες. Χωρίς αξιακό κώδικα. Αριθμητικά είναι ελάχιστοι. Ποιοτικά ολίγιστοι. Κάνουν ωστόσο θόρυβο στη δημόσια σφαίρα, λόγω θράσους και αναξιοπρέπειας.
Με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τις επιθέσεις εναντίον του, έκαναν ένα ακόμη, αναμενόμενο λάθος. Και οι ίδιοι άλλωστε, αυτό είναι. Ένα λάθος…
