Η ζωή έχει τον τρόπο της να μας δείχνει τα… θέλω της. Και το timing έχει κομβική σημασία.
Ακούγοντας κανείς την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση του Ινστιτούτου του για την οικονομία και την πραγματικότητα που βιώνουμε, θα… έτρεχε να τον ψηφίσει. Το σενάριο ωστόσο δεν είναι τόσο απλό. Ο πρώην πρωθυπουργός έχει πολιτικό “ποινικό μητρώο”. Έπεισε μια κοινωνική πλειοψηφία να τον ακολουθήσει στα χρόνια του μνημονικού τρόμου, και κατέληξε να την… ξενερώσει.
Τη δε μεσαία τάξη, να την… κακοποιήσει, με μια άγρια φορολόγηση, για την οποία έχει την ευθύνη και ο τότε αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, χωρίς η παραδοχή αυτή να συρρικνώνει τις ενοχές του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, ως τότε εν ενεργεία πρωθυπουργού.
Στη σημερινή συγκυρία, το timing θα ευνοούσε, θεωρητικά, την επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα, με όρους “μοναδικής λύσης”, από τη στιγμή που η κοινωνία αρχίζει να αναζητεί πλειοψηφικά μια εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης, στη σκιά της ραγδαίας φθοράς της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με τον Στέφανο Κασσελάκη να έχει διαστάσεις… παρατράγουδου και να έχει φαιδροποιήσει το πολιτικό αποτύπωμα του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο συρρίκνωσε σε δραματικά χαμηλά μονοψήφια ποσοστά. Και τον Νίκο Ανδρουλάκη να μην… γοητεύει, ώστε να επανασυσπειρώσει την ιστορική κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία της οποίας ακολούθησε τον Αλέξη Τσίπρα μετά το 2012.
Το timing ωστόσο δεν είναι… απολύτως σωστό. Η κοινωνία δεν έχει ξεχάσει ακόμη… επαρκώς, τα δεινά που συσσώρευσε η διακυβέρνηση Τσίπρα. Ο πρώην πρωθυπουργός χρειάζεται κι άλλο χρόνο, ώστε η… μετάνοιά του να έχει αποτέλεσμα.
Από την άλλη βέβαια, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με την ελληνική κοινωνία, την… ασθενή μνήμη και τον παρορμητισμό της.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
