Του Νίκου Φυλάγγελου
Και τώρα που ο Γιώργος Τράγκας έχασε τη μάχη για τη ζωή, όλοι σπεύδουν να πουν δυο καλά λόγια. Και εκείνοι που τον πολέμησαν, υπονόμευσαν τη δουλειά του, προσπάθησαν να τον βάλουν στο περιθώριο.
Η περίπτωση Τράγκα είναι σπάνια, για τα ελληνικά δημοσιογραφικά δεδομένα. Θετικά και αρνητικά. Παθιασμένος ο ίδιος, ήταν δύσκολο να σε αφήσει αδιάφορο. Είτε τον λάτρευες, είτε τον αντιπαθούσες.
Έκανε σχολή, με πολλούς να επιχειρούν να τον μιμηθούν, ειδικά στο ραδιοφωνικό στυλ του, προκαλώντας ωστόσο θυμηδία.
Έκανε ρεπορτάζ. Όταν οι περισσότεροι στα ΜΜΕ έκαναν… δημόσιες σχέσεις.
Τα έβαζε με την εκάστοτε εξουσία, ανεξαρτήτως της κατάληξης που είχε η σύγκρουση. Κάτι έμενε για να καταγραφεί στο υποσυνείδητο της κοινωνίας.
Και ενώ αγκάλιασε πολλές φορές ακραίες θέσεις, βρέθηκε πάντοτε απέναντι στην ακροδεξιά νοοτροπία που κυριαρχεί στην Ελλάδα από την εποχή των Μνημονίων μέχρι σήμερα. Δεν προσπαθούσε να φιμώσει την αντίθετη φωνή. Πολύ περισσότερο, με καλοπληρωμένους στρατούς από τρολ στα social media…
