Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Ο Λίνκολν και ο Ρίγκαν… Οι Κένεντι… Αυτά είναι τα δίπολα συναισθηματικής και ιστορικής φόρτισης και παραδοσιακά επικαλούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες οι Ρεπουμπλικανοί και οι Δημοκρατικοί.
Οι επίγονοι του κόμματος του Αβραάμ Λίνκολν συνηθίζουν να επικαλούνται τον “πατέρα της νίκης” στον Εμφύλιο Πόλεμο, και τον νικητή του Ψυχρού Πολέμου, την ώρα που οι κληρονόμοι του κόμματος του Τόμας Τζέφερσον μνημονεύουν τον Τζον Φιτζέραλντ και τον Ρόμπερτ Κένεντι.
Ο Τζο Μπάιντεν, Δημοκρατικός…. από κούνια, με διαδρομή τεσσάρων δεκαετιών στην πολιτική ζωή της Ουάσινγκτον, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, και τοποθέτησε στο Οβάλ Γραφείο την προτομή του “Μπόμπι”. Έτσι ώστε, από σκηνοθετικής άποψης, πολλά από τα πλάνα του να έχουν στο κάδρο τη μεγαλύτερη “χαμένη ευκαιρία” της Αμερικής, ίσως και της ανθρωπότητας, αν συνυπολογίσει κανείς τη στοχοπροσήλωση του μικρότερου αδελφού του JFK σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, ενσωμάτωσης και σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων.
Ο Ρόμπερτ Κένεντι υπήρξε σταυροφόρος της ενότητας. Της μετριοπάθειας. Της σύνεσης. Της συναίνεσης και της συνεννόησης. Μάλλον δεν θα ήταν και… τόσο περήφανος με την πρόσφατη επιθετική ρητορική του Τζο Μπάιντεν. Για τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την Κίνα, αλλά και για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τον Ντόναλντ Τραμπ.
