Του Νίκου Φυλάγγελου
Ενοχλεί ο Κώστας Καραμανλής. Κατανοητό. Πάντα ενοχλούσε. Συστήματα εντός και εκτός συνόρων. Επιχειρηματικά, τους νταβατζήδες. Πολιτικά, τους εθνικούς μειοδότες της διακυβέρνησης Σημίτη. Μιντιακά, τα… τρωκτικά-ορφανά της εποχής Σημίτη, που τους χάλασε… δουλειές. Και εκτός συνόρων, όσους δεν μπορούσαν να τον έχουν δεδομένο… δούλο, και τον βρήκαν μπροστά τους. Στην Κύπρο, με το Σχέδιο Ανάν, στο Βουκουρέστι με το “όχι” στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, στα γεωστρατηγικά, με τις επωφελείς για την Ελλάδα και την Ενωμένη Ευρώπη συνεργασίες με τη Ρωσία και την Κίνα.
Φυσικά ενοχλεί και τους ακροδεξιούς. Τα άκρα και τις ακρότητες. Τις καλοπληρωμένες ασημαντότητες, που σιτίζονται από το μίσος και τον διχασμό, που οι ίδιοι προκαλούν και αναπαράγουν στον δημόσιο βίο.
Όλοι αυτοί, έσπευσαν να μοιράσουν… χολή κατά του πρώην πρωθυπουργού, για όσα είπε στην ομιλία του στα Ανώγια, για τον Γιάννη Κεφαλογιάννη. Εκείνοι που ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με το γεγονός ότι, ο Κώστας Καραμανλής είναι ο πολιτικός ηγέτης τον οποίο ψήφισαν οι περισσότεροι Έλληνες τις δυο τελευταίες δεκαετίες.
Το 2004, 3,5 εκατομμύρια, το 2007, 3 εκατομμύρια. Μετά από εκείνον, κανένας δεν κατάφερε να πλησιάσει ξανά τέτοια επίπεδα αποδοχής της κοινωνίας. Κανένας δεν “συνομίλησε” με τόσους πολλούς Έλληνες.
Γι’ αυτό ο Κώστας Καραμανλής παραμένει εθνική σταθερά. Απέναντι στο περιθώριο…
