Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 23 Μαρτίου 2024
Ευρώπη… μια λέξη, ένα κάδρο από πολύχρωμες πινελιές, ένας ωκεανός συναισθημάτων, ονείρων, προσδοκιών, αγωνιών.
Η νέα κοινή πατρίδα μας, στην οποία προσφέραμε το όνομά της, και μπολιάσαμε με τις ιδέες και τις αξίες του Διαφωτισμού, ως ενός ρεύματος ασυνέχειας αλλαγών και προόδου.
Η συναπόφαση διαφορετικών ανθρώπων, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές συνήθειες, να παραμερίσουμε τις διαφορές μας. Να αθροίσουμε τη διαφορετικότητά μας. Να αναζητήσουμε στο «εμείς», τη δύναμη που αναπόφευκτα στερείται ένα μοναχικό «εγώ».
Η Ευρώπη που προοριζόταν να στεγάσει τις κοινές ανησυχίες πολιτών οι οποίοι σεργιανίζουν σε κάθε ιστορική συγκυρία ως φυσικοί κληρονόμοι των περισσότερο συναρπαστικών ιδεών που εμπνεύστηκε η ανθρώπινη σκέψη στην αδιατάραχτη διαδρομή της.
Η Ευρώπη ως φυσική ηγέτιδα δύναμη του δυτικού πολιτισμού, απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μια ανομολόγητη, άβολη αλήθεια, που ανάγκασε διαχρονικά την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη να υπονομεύει το εγχείρημα της πολιτικής ενοποίησης της ηπείρου μας. Τη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Πρόθυμους… έβρισκαν πάντα. Και συνεχίζουν να βρίσκουν.
Η τρέχουσα εκδοχή της πολιτικής ηγεσίας της Ευρώπης σοκάρει, ως προς την υποβάθμιση του ποιοτικού επιπέδου της. Ως προς την απουσία εμπνευσμένου οράματος συνέχειας για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ως προς την απάθεια ενώπιον της ιστορικής ευθύνης να διατηρεί η Ενωμένη Ευρώπη στρατηγική αυτονομία έναντι κάθε άλλης μεγάλης δύναμης της εποχής μας. Κυρίως έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών.
Από τον Εμμανουέλ Μακρόν, που θέλει να στείλει Γάλλους στρατιώτες στο ουκρανικό μέτωπο, μέχρι τον Σαρλ Μισέλ, που θεωρεί ότι η Ευρώπη πρέπει να προετοιμαστεί για πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία, περισσεύει η απογοήτευση για το κατάντημα της κατά τη “Monde”… παιδικής χαράς των Βρυξελλών.
Ο Μπαράκ Ομπάμα, στην ομιλία του στην Αθήνα, στο πλαίσιο του «αποχαιρετισμού» προς το Οβάλ Γραφείο, στα τέλη του 2016, είχε θυμίσει την αλεξίσφαιρη διαπίστωση των αρχαίων Ελλήνων για τη ιδιότητα του «πολίτη», ως τη σημαντικότερη σε μια Δημοκρατία.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, μονάχα για έναν πόλεμο έχουν να προετοιμαστούν, και δεν είναι αυτός για τον οποίο μας μιλάει ο… Σαρλ Μισέλ. Είναι ο «πόλεμος» με την ακύρωση των προσδοκιών τους από την πολιτική γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Και οι ευρωεκλογές του Ιουνίου λειτουργούν ως αναπόφευκτο… αντάμωμα.
