Η περίπτωση του Στέφανου Κασσελλάκη θα μπορούσε να προσφέρει πινελιές… χαλάρωσης και σπαρακτικού γέλιου, σε μια καθημερινότητα που εξελίσσεται επώδυνα για την πλειοψηφία των πολιτών, οι οποίοι και βρίσκονται σε αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Ακριβώς ωστόσο λόγω της συνθήκης νέας κρίσης που διέρχεται η ελληνική κοινωνία, ένας “διασκεδαστής” σαν τον έκπτωτο πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, εξοργίζει τη συλλογική ψυχολογία της κοινωνίας, και επιτείνει, με την έλλειψη σοβαρότητας που τον χαρακτηρίζει, την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, και την αποστασιοποίηση των πολιτών.
Μαύρα μεσάνυχτα, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, δεν ανακοινώνεις την πρόθεση του να ιδρύσεις κόμμα. Το συνδέεις έτσι αναπόφευκτα με το σκοτάδι. Και μετά από μερικές ώρες, δεν ανακοινώνεις την ίδρυση “αβάπτιστου” κόμματος, με το τραγελαφικό επιχείρημα ότι είναι στο χέρι των μελών και των οπαδών του να το ονοματοδοτήσουν.
Με τη ραγδαία απαξίωση της εικόνας του, που εδραιώνεται στα όρια της φαιδρότητας, ο Στέφανος Κασσελάκης βλέπει να εξασθενεί και η όποια χρησιμότητα θα είχε το “αβάπτιστο” κόμμα του, ως μελλοντικός κυβερνητικό εταίρος του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε συνθήκες μη αυτοδυναμίας.
Ποιος σοβαρός επιχειρηματίας ή εφοπλιστής θα συνεχίσει να… πετάει στα σκουπίδια τα χρήματά του, επενδύοντας στον “σκέτο Στέφανος”; Από εκείνους που τον στηρίζουν μέχρι σήμερα, εννοείται…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
