Του Νίκου Φυλάγγελου
Όλα λάθος… Τόσο λάθος… Πόσο στρεβλωτική είναι η συζήτηση που προηγήθηκε της επιλογής του δημοκρατικού τόξου του έθνους που ιστορικά πιστώνεται την ανακάλυψη του πολιτεύματος της Δημοκρατίας να απαγορεύσει ένα κόμμα.
‘Ενα κόμμα με αφετηρία εγκληματικής οργάνωσης και νοοτροπία ακροδεξιού ολοκληρωτισμού. Ένα κόμμα συνεχιστής της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Ένα κόμμα ωστόσο, που φαίνεται ότι το προτιμούν ως εκλογική επιλογή συμπολίτες μας. Έλληνες πολίτες, όχι φασίστες και εγκληματίες. Κανονικοί άνθρωποι, πιθανότατα απελπισμένοι από την παρακμή που βιώνει η χώρα μας την τελευταία δεκαετία, με τη φθορά να δυναμώνει και να πολλαπλασιάζεται.
Η Δημοκρατία δεν απαγορεύει κανένα κόμμα. Η Δημοκρατία δεν φοβάται κανένα κόμμα, ακόμη κι αν το κόμμα αυτό την εχθρεύεται και επιθυμεί να την καταργήσει. Η Δημοκρατία επικράτησε στη διαδρομή των αιώνων, ως το πλέον γοητευτικό και ανθεκτικό των πολιτευμάτων, επειδή στηρίχτηκε στην αυτοπεποίθηση των ιδεών της. Δεν φοβήθηκε να δώσει τη μάχη και να νικήσει τους εχθρούς της, όπως το κόμμα Κασιδιάρη. Δεν τους… απαγόρευσε να μονομαχήσουν μαζί της, ακριβώς επειδή συνειδητοποιούσε ότι έτσι… έχανε η ίδια. Έχανε την ταυτότητά της.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος διαμόρφωσαν και κληρονόμησαν το 1975 στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ένα από τα πλέον σύγχρονα Συντάγματα που έχουν εμφανιστεί στην ανθρωπότητα τον τελευταίο αιώνα. Ένα Σύνταγμα που στηρίχτηκε στην υπεραξία της εσωτερικής δύναμης της Δημοκρατίας να αντιμετωπίζει τους υπονομευτές της, δίνοντας με αυτοπεποίθηση τη μάχη των ιδεών.
Κανένα κόμμα δεν θα απαγόρευαν οι δυο τους, όπως και κανένας άλλος από τους πραγματικά μεγάλους ηγέτες που πέρασαν από την ήπειρο η οποία ευλογήθηκε να μπολιαστεί με τις ιδέες του Διαφωτισμού. Θα κατάφερναν να το συντρίψουν με τις ιδέες τους. Και με τον αξιακό κώδικά τους.
