Μέχρι και πριν από ένα σχετικό χρονικό διάστημα, η επωδός που συνόδευε τους χαρακτηρισμούς και τα συμπεράσματα για τον Ταγίπ Ερντογάν στο εσωτερικό της χώρας μας, από διάφορους πρόθυμους και… ενσωματωμένους, τον περιέγραφε ως «απομονωμένο», στριμωγμένο και αδύναμο.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Και οι τρέχουσες εξελίξεις εξέθεσαν ανεπανόρθωτα τους… παραπλανημένους. Ο Ταγίπ Ερντογάν εμφανίζεται σήμερα ως… νικητής και τροπαιούχος. Και η διαπίστωση είναι άβολη και στενόχωρη. Μελαγχολική.
Ο Τούρκος Πρόεδρος εκμεταλλεύεται… σκανδαλιστικά και εξοργιστικά τις ανοχές της διεθνούς κοινότητας απέναντί του. Κυρίως της συλλογικής Δύσης. Από εκεί και πέρα, αξιοποιεί στο έπακρο το μεγάλο μέγεθος και τη… μεγαλύτερη χρησιμότητα της Τουρκίας για τη διεθνή κοινότητα, αξιοποιώντας με κυνισμό τις εμφανείς αδυναμίες και υστερήσεις, ειδικά των ευρωπαϊκών ηγεσιών.
Αποκορύφωμα της «χρυσής εποχής» για τον Ταγίπ Ερντογάν, την οποία απολαμβάνει ο εδώ και δυο δεκαετίες απόλυτος κυρίαρχος της τουρκικής πολιτικής σκηνής, είναι η… αυτοδιάλυση του ΡΚΚ. Η συνθηκολόγηση των Κούρδων, οι οποίοι ανέστειλαν τον ένοπλο αγώνα τους.
Μια εξέλιξη που υποτιμάται στις αναλύσεις οι οποίες γίνονται στη χώρα μας για την… αλλαγή πίστας της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν, διατηρεί ωστόσο εκκωφαντικό αποτύπωμα. Και σημασία.
Του Κυριάκου Βελισσάριου
