Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Την τελευταία δεκαετία, στη σκιά των διαρκών και αλληλοσυμπληρούμενων κρίσεων με τις οποίες έδωσαν ραντεβού οι κοινωνίες, από την οικονομία μέχρι την πανδημία του κορονοϊού, επέτρεψαν στα άκρα και τις ακρότητες να διανύσουν μια… χαλαρή επέλαση στον δημόσιο βίο. Και στον δημόσιο λόγο.
Οι μετριοπαθείς αφηγήσεις για το μέλλον, και οι φυσικοί κομιστές του παραμέρισαν, για να κυριαρχήσουν εκείνοι που έκαναν την υστερία… επάγγελμα. Βρήκαν το αυτονόητο πρόσφορο έδαφος σε αποπροσανατολισμένες κοινωνίες, σε βαθιά σύγχυση, και με την κυρίαρχη παρουσία τους να ανατροφοδοτεί και να βαθαίνει τις εθνικές κρίσεις.
Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ένα τέτοιο, ηχηρό παράδειγμα ηγέτη. Γι’ αυτό και δεν προξενεί καμία έκπληξη η εκ νέου… υστερική ρητορική του κατά της Ελλάδας και του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Ξέρει πού απευθύνεται. Ξέρει τι μηνύματα θέλει να περάσει. Και ξέρει πώς να τα περάσει αποτελεσματικά.
Οι… παραστάσεις συνεχίζονται.
