Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Για ένα τμήμα της εθνικής τοξικότητας, όπου συσσωρεύονται φιγούρες μετακινούμενες από τη μια εξουσία στην άλλη (την οποία πολεμούσαν νωρίτερα), με αποκλειστικό γνώμονα το προσωπικό συμφέρον τους, τεχνοκράτες σαν τον Γιάννη Στουρνάρα θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη λύση για ενδεχόμενο εθνικά αδιέξοδα, σε επίπεδο ηγεσίας.
Προτού γελάσετε με την καρδιά σας, σκεφτείτε το λιγάκι. Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχετε διαβάσει αναλύσεις για την πιθανότητα να ηγηθεί ο Γιάννης Στουρνάρας ενός νέου κομματικού σχηματισμού στον χώρο της Κεντροαριστεράς, για να στεγάσει προφανώς τα “ορφανά” που περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα, μετά την απόφαση του ελληνικού λαού το 2004 να κλειδώσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τον Κώστα Σημίτη και τις “μαύρες” μνήμες από την εποχή της εθνικής λεηλασίας.
Μέσα στα πληθυντικά σενάρια, αξίζει να σταθούμε στην… επική αποστροφή του Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος φέρεται να είχε ρωτήσει τον Γιάννη Στουρνάρα σε ένα “μυστικό δείπνο” διεργασιών, αν θα γίνει πρωθυπουργός, ή… θα παραμείνει “υπάλληλος”.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε πάντοτε τον… άγαρμπο τρόπο του. Γνώριζε όμως πολύ καλά την ανθρωπογεωγραφία του παρασκηνίου και φυσικά τα σενάρια πίσω από τις κουρτίνες.
Η άποψη Πάγκαλου για τον Στουρνάρα έρχεται αναπόφευκτα στη μνήμη, σήμερα που ο Μάριο Ντράγκι, ένας άλλος τεχνοκράτης και τραπεζίτης γίνεται πρωθυπουργός στην Ιταλία. Ο δικός μας κεντρικός τραπεζίτης, ας το αφήσουμε καλύτερα.
