Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 11 Αυγούστου 2024
Στη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, ο νεαρός λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού Τόμας Τζέφερσον, μεταγενέστερος «πατέρας» του Δημοκρατικού Κόμματος, συμπεριέλαβε μια φράση που απεικόνιζε τη μεγάλη και άβολη αλήθεια της εξέλιξης της ανθρωπότητας.
«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι». Αυτή είναι η κοινή, κληρονομική αφετηρία. Η ισότητα. Οι συγκυρίες, η εποχή και ο… άνθρωπος αναιρούν και ανατρέπουν τη φυσική κατάσταση των κοινωνιών. Γεννούν, εμβαθύνουν και πολλαπλασιάζουν αδικίες και ανισότητες. Και διαμορφώνουν κοινωνίες οι οποίες πορεύονται ατροφικά, με ενεργά μέλη τους να περιθωριοποιούνται, να μένουν πίσω, να χάνονται.
Η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφορά πρωτίστως τους περισσότερο αδύναμους. Τους μη προνομιούχους. Εκείνους στους οποίους η ζωή δεν χαμογέλασε γενναιόδωρα. Κάθε φορά που στεκόμαστε όρθιοι, υπερασπιζόμενοι τη μεγάλη ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως πολλά χρόνια μετά τον Τόμας Τζέφερσον θα μας εξηγούσε ο χαρισματικός Ρόμπερτ Κένεντι, με τον συμπεριληπτικό και ανακουφιστικό λόγο, ένας «μικροσκοπικός κυματισμός ελπίδας» ταξιδεύει στις αγέννητες γενιές των ανθρώπων. Με την υπόσχεση ενός κόσμου καλύτερου από εκείνον που κληρονομήσαμε.
Στην εποχή της αυταπάτης της woke κουλτούρας, ο δικαιωματισμός άλλαξε επίπεδο. Από ηθική υποχρέωση και συνειδησιακό καθήκον, ξέπεσε στην παρακμή της… επαγγελματικής καριέρας. Και μάλιστα προσοδοφόρας, για εκείνες και εκείνους που επιχειρούν να οδηγήσουν στο… φρενοκομείο την κοινή λογική.
Η συνειδητή «επίθεση» στην κοινωνική συνοχή
Οι επαγγελματίες του δικαιωματισμού, εμπνευστές και κομιστές μεταξύ άλλων του αποκρουστικά προσβλητικού για τις γυναίκες χαρακτηρισμού της «βουλεύτριας», δίνουν ρέστα στα social media και τη δημόσια συζήτηση, με υπερβάσεις και υποτίμηση της κοινής λογικής, και επιδιώκοντας την καταναγκαστική επιβολή συμπεριφορών και νοοτροπιών ασύμβατων με την έννοια της κοινωνίας.
Πρόκειται για μια «επίθεση» στην κοινωνική συνοχή, εύλογα συνειδητή και στοχευμένη. Εκτός από την επιδίωξη της… καριέρας του δικαιωματισμού, υπηρετεί την παγιωμένη διαπίστωση ότι το περιθώριο θρέφεται, υπάρχει και ενισχύεται μονάχα σε συνθήκες παρακμής. Σε συνθήκες αποχωρούσας πλειοψηφίας, με τους πολίτες να αδιαφορούν και να αρνούνται να συνεχίζουν να προσπαθούν για την κοινή πρόοδο.
Όπως οι πολιτικοί που δεν σκέφτονται τις επόμενες γενιές, αλλά μονάχα τις επόμενες εκλογές, έτσι και οι… επιδοτούμενοι «δικαιωματιστές» αδιαφορούν για τις πληγές στο σώμα της κοινωνίας από την υστερία της πλάνης τους. Εις υγείαν των… κορόιδων.
Οι «Βάρβαροι» που περιμένουμε…
Τα ελληνικά Γράμματα μας έχουν κληρονομήσει υπερτροφικά αποτυπώματα δημιουργικής σκέψης και περίσκεψης. Η ποίηση του Καβάφη, μας χάρισε μεταξύ άλλων το παράδειγμα των «Βαρβάρων» που περιμένουμε. Και που… είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς ορίζουμε τη ζωή μας. Οι επιλογές και οι αρνήσεις μας. Η εγρήγορση και η απάθειά μας.
Δεν είναι ακόμη αργά για να ανασχέσουμε την πορεία αποσυναρμολόγησης της κοινωνίας, που επεξεργάζονται μεθοδικά και με συνέπεια οι… επαγγελματίες «δικαιωματιστές». Η σιωπή και η απουσία, συνιστούν ανοχή.
Και παραπέμπουν σε ένα άλλο αριστουργηματικό αποτύπωμα της ποίησης, του Βάρναλη αυτή τη φορά. Είναι στο χέρι και τη φωνή μας, να μην γίνουμε οι «Μοιραίοι». Ξεκινώντας από το να σταματήσουμε να παρακολουθούμε άβουλοι την καθήλωση στη φθορά της παρακμής.
