Του Κυριάκου Βελισσάριου
Η πραγματικότητα έχει συνήθως τις πολλαπλές αφετηρίες από τις οποίες εκκινεί κάθε ανάγνωσή της. Λογικό, αναμενόμενο, ίσως και αναπόφευκτο.
Το ζούμε φυσικά πολύ έντονα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και τον… πόλεμο προπαγάνδας που τον συνοδεύει. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νέας διαπραγμάτευσης Ρωσίας-Ουκρανίας στην Κωνσταντινούπολη, γεννήθηκαν ελπίδες για άμεση ή έστω μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάπαυση του πυρός. Ειρήνευση.
Οι πρώτοι που έσπευσαν να αμφισβητήσουν την ελπίδα ήταν οι Αμερικανοί. Ο Υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν και το Πεντάγωνο. Ως εξήγηση προέβαλαν τη δυσπιστία τους για τις προθέσεις Πούτιν. Δεν έχουν άδικο. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τις προθέσεις του Ρώσου Προέδρου, ειδικά στη σκιά των ρητών διαβεβαιώσεων που έδινε ότι δεν θα εισβάλλει στην Ουκρανία, μέχρι και την… παραμονή της εισβολής.
Αυτή είναι η μια ανάγνωση της πραγματικότητας. Η άλλη ανάγνωση “λέει” ότι, ακόμη κι αν ο Πούτιν ήταν ειλικρινής, ο Τζο Μπάιντεν δεν θα άφηνε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι να υπογράψει την ειρήνευση με τη Ρωσία. Δεν συμφέρει τα αμερικανικά συμφέροντα η άμεση λύση.
Για να καταλαβαινόμαστε, δηλαδή…
