Ακόμη ένα νέο παιδί είδε το νήμα της ζωής του να κόβεται πρόωρα και βίαια, στον βωμό της αθλητικής διαπάλης. Του πολέμου. Του μίσους.
Καμία σχέση με αθλητισμό, δηλαδή. Ο αθλητισμός θα έπρεπε να ενώνει. Όχι να σκοτώνει.
Ο 22χρονος Μιχάλης δεν θα ξαναγυρίσει στην οικογένειά του. Στερήθηκε το δικαίωμα να ζήσει τα όνειρά του. Οι οργανωμένοι χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, οι Έλληνες συνεργοί τους και οι αλλοεθνείς συμπαραστάτες τους, θα συνεχίσουν τη ζωή τους. Όχι κανονικά, αλλά θα τη συνεχίσουν.
Ο τυφλός φανατισμός σε συνδυασμό με την ανικανότητα των αρχών να περιφρουρήσουν τον χώρο του αθλητισμού, συνιστούν διαχρονικές παθογένειες. Δυστυχώς, το πρόβλημα το θυμόμαστε όταν μετράμε νεκρούς.
Τέτοια παρακμή…
Του Αλέκου Ευγενικού
