Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το διάγγελμά του προς τον ρωσικό λαό και την… ανθρωπότητα, είχε τις αντοχές χρόνου που χαρακτηρίζουν τις ετήσιες συνεντεύξεις Τύπου τις οποίες παραχωρεί.
Η στόχευση κοινή. Να επιβάλλει τη δική του ατζέντα, απέναντι σε μια νωχελική και αδύναμη Δύση. Να εκθέσει τους σημερινούς ηγέτες των δυτικών χωρών ενώπιον των κοινωνιών τους. Να τους φέρει σε δύσκολη θέση. Να τους αποσταθεροποιήσει.
Ο Ρώσος Πρόεδρος παραμένει “άλυτο μυστήριο” για τη… δημοκρατική Δύση. Εκείνος, ένας όχι και τόσο φίλος της Δημοκρατίας και του σεβασμού της ελευθερίας του Τύπου, να έχει καταφέρει αν διατηρεί σε δυσθεώρητα ύψη την αποδοχή του στη ρωσική κοινωνία. Και να συνεχίζει να… παίζει με τις διεθνείς ισορροπίες, όπως έκανε στο παρελθόν μονάχα η Αμερική. Λες και έχει διαβάσει καλύτερα τα… απομνημονεύματα του Χένρι Κίσινγκερ.
Ο Πούτιν υπηρετεί με συνέπεια μια συγκεκριμένη στρατηγική επιδίωξη. Να καταγραφεί ως ο… αναθεωρητής της Ιστορίας. Της Ιστορίας όπως τη μάθαμε τις τελευταίες δεκαετίες, με αναγκαστικό συγγραφέα τη Δύση, η οποία εξήλθε νικήτρια από τον πολυδεκαετή Ψυχρό Πόλεμο, οδηγώντας μάλιστα σε διάλυση και διαμελισμό την άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση.
Ως πρώην πράκτορας της KGB, ο Βλαντιμίρ Πούτιν γνωρίζει καλά να κρύβει τα συναισθήματά του. Όταν λοιπόν χαμογελάει, κάτι… δεν πηγαίνει καλά για τους αντιπάλους του.
Όχι μόνο τους γείτονες Ουκρανούς, αλλά τη Δύση στο σύνολό της.
